– Μάξ κατέβα αμέσως κάτω! Το κουρτινόξυλο δεν είναι κλαδί δέντρου, ούτε φασολιά!

Η φωνή της μαμάς ακούστηκε γεμάτη αγωνία μέχρι έξω στον δρόμο. Ηταν προφανές πως ο τετράχρονος γιος της, ζούσε σε έναν κόσμο ολόδικο του όπου τα πάντα είναι δυνατά κι ο περιορισμένος χώρος του διαμερίσματος δεν βάζει όρια στην φαντασία του. Συχνά της λέει πως το κρεβάτι του είναι βάρκα, το ψυγείο τους πολυκατάστημα, τα κουτιά που περιέχουν τρόφιμα, σπίτια στην πλατεία Τραπεζιού. Μέχρι και οι συγγενείς τους μεταμορφώνονται σε άγρια πλάσματα που κάνουν ο,τι τους περνά από τον νου.

Και από τον νου του Μαξ περνά ένας ολόκληρος κόσμος χρωματιστός, πολύβουος, γεμάτος μουσικές και ταρατατζούμ. Ο δράκος του παραμυθιού τον παίρνει στην ράχη του και μαζί πετούν ψηλά, βγαίνουν από το ανοιχτό παράθυρο και πηγαίνουν να παίξουν με τους ιππότες στις επάλξεις του ξύλινου κάστρου.

Η μαμά χαίρεται που το παιδί της είχε τόσο ζωντανή φαντασία και συχνά παίρνει μέρος κι εκείνη στα παιχνίδια, δίνοντας φωνή στο κουτάλι, που φωνάζει πάντα με χαρά «Θάλαττα, θάλαττα!» πριν κάνει βουτιά στην λίμνη Σουπαμούπες.

Ο Μαξ της δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να ζει μια παιδική ηλικία με άλλα μέτρα και σταθμά, αυτά της φαντασίας, που λίγη σχέση έχουν με τους αυστηρούς κανόνες της λογικής και της πειθαρχίας.

Όμως να που το πράγμα αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο, γιατί όταν ο Μαξ σκαρφαλώνει στα ράφια της βιβλιοθήκης, λέγοντας πως κάνει ορειβασία στον Όλυμπο, δεν μπορεί να καταλάβει πως το βουνό των θεών είναι μέρος αφιλόξενο, δύστροπο, που συχνά τιμωρεί με ατύχημα ή και θάνατο όταν το ενοχλούν. Και σήμερα που υποδύεται τον Τζακ, σκαρφαλώνει στην φασολιά της κουρτίνας, με κίνδυνο να γίνει ο ίδιος ο γίγαντας που γκρεμοτσακίζεται στο τέλος του παραμυθιού. Τις προάλλες όταν ετοιμαζόταν να παν βόλτα, η μαμά έδωσε στον Μαξ κιμωλίες για να σημαδέψει τον δρόμο, να μην χαθούν. Του είχε διηγηθεί από βραδύς τον Κοντορεβιθούλη.

Μια φορά που ο μπαμπάς έκανε ντους, ο Μαξ μπήκε στο μπάνιο και άρχισε να φωνάζει: -Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός, ο αυτοκράτορας είναι γυμνός!

Ο αυτοκράτορας το βρήκε διασκεδαστικό και δεν τον μάλωσε. Άλλωστε και ο ίδιος είχε φοβερή φαντασία όταν ήταν μικρός. Μάλιστα είχε πηδήξει στα έξι του, από την στέγη του σπιτιού τους, κάνοντας τον αλεξιπτωτιστή, με μια ανοιχτή ομπρέλα. Για καλή του τύχη το σπίτι είχε έναν μόνο όροφο και ο ίδιος έπεσε μαλακά σε ένα κάρο με σανό.

Η φαντασία του Μαξ είναι εντελώς αχαλίνωτη και κάτι πρέπει να γίνει. Αναρωτιέται συχνά η μαμά μήπως ν´ αρχίσει να του λέει διαφορετικά παραμύθια, χωρίς μαγικές φασολιές, κουτάλια που μιλούν, μήλα μαγεμένα. Αλλά τι είδους παραμύθια θα είναι αυτά χωρίς σκανταλιές, χωρίς μαγεία; Θα του λέει «ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα παιδί που πήγαινε στο σχολείο και καθόταν ήσυχο και ακίνητο στο θρανίο του ώρες ολόκληρες, χωρίς να μιλάει αν δεν του απευθύνουν τον λόγο, ακούγοντας με προσοχή τον μονόλογο της δασκάλας»;

Όταν του διηγήθηκε το παραμύθι του Μικρού Μαθητή, ο Μαξ ανέβηκε στην ταράτσα της πολυκατοικίας τους και πήδηξε, χωρίς ομπρέλα ούτε καν ένα σεντόνι για αλεξίπτωτο. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή πέρασε ο φίλος του ο δράκος του παραμυθιού και τον πήρε στην ράχη του.