Ο κύριος Περφορατέρ μ’αγαπάει και με προσέχει. Οι άκρες των δαχτύλων του είναι κοφτερές και ανοίγουν ολοστρόγγυλες τρύπες σε διάφορα μεγέθη. Ανοίγει τρύπες στη μέση των ντόνατς, στο τυρί που θα ήθελε να είναι ελβετικό, στα σφουγγάρια που παραείναι απορροφητικά. Μπορεί να σουρώσει μακαρόνια χωρίς σουρωτήρι με αξεπέραστη άνεση. Αν κλειδωθεί μέσα σ’ένα δωμάτιο, αρκεί να ανοίξει απλώς μια τρύπα στον τοίχο και να δραπετεύσει. Όταν διαφωνεί με κάποιον, ανοίγει τρύπες στα επιχειρήματά του κι έτσι κερδίζει με ευκολία σε όλους τους τσακωμούς.

Η ζωή είναι γλυκιά με τον κύριο Περφορατέρ. Τα βράδια καθόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε ταινίες αγκαλιά. Ο χρόνος μέσα στο δωμάτιο είναι πηχτός σα χυλός που κοχλάζει. Όταν δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, ο κύριος Περφορατέρ ανοίγει τρύπες στο χρόνο και μου χαϊδεύει τα μαλλιά ανάμεσά τους. Αν η ταινία είναι βαρετή, μερικές τρυπίτσες στις άκρες της τηλεόρασης επιτρέπουν στις βαρετές σκηνές να χύνονται απαλά στο πάτωμα πριν προλάβουμε καν να χασμουρηθούμε. Αν η ταινία δεν έχει χάπι εντ, φροντίζει οι τρύπες που ανοίγει στα δάκρυά μου να είναι αρκετά μεγάλες ώστε να μπορώ να διαβάζω τους τίτλους τέλους.

Παρόλη την ευκολία με την οποία ο κύριος Περφορατέρ ανοίγει τρύπες, ο ίδιος είναι απόλυτα μονοκόμματος. Δεν υπάρχει ούτε μια ρωγμή, ούτε μια χαραμάδα, ούτε μια υπόνοια τρύπας πάνω του, εκτός από τις απολύτως απαραίτητες. Αυτό είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Όμως όταν του το λέω, ανοίγει αμέσως τρύπες στις λέξεις μου κι αυτές πέφτουν στο πάτωμα ξεψυχισμένες πριν προλάβουν να τον πλησιάσουν. Γιατί ο κύριος Περφορατέρ ξέρει πως τα σωματίδια των γλυκόλογων είναι τρομερά επικίνδυνα έτσι όπως τρυπώνουν πονηρά και προσπαθούν ν’αλλοιώσουν ανεπαίσθητα την υπέροχα ερμητική κλεισούρα της ύπαρξής του. Ιδίως όταν ψιθυρίζονται στο αυτί.

Καμιά φορά ονειρεύομαι πως είμαι κι εγώ σαν τον κύριο Περφορατέρ. Αιωρούμαι στο διάστημα με το αεροστεγές μου σώμα κι ανοίγω τρύπες πάνω στο μαύρο του σύμπαντος. Και μέσα απ’τις τρύπες αναβλύζουν ολοστρόγγυλα κομματάκια από ντόνατς, τυρί, σφουγγάρια, τοίχους, επιχειρήματα, ώρες, ανίες, δάκρυα, γλυκόλογα, όλα τα κομμάτια που λείπουν από όλα αυτά που έχει τρυπήσει ο κύριος Περφορατέρ όσα χρόνια ζούμε μαζί. Τα μαζεύω στην αγκαλιά μου και τα αφήνω στα πόδια του. Κι αυτός κλείνει τα μάτια για να μην τα βλέπει. Ανοίγει μια τρύπα στην καρδιά μου, βάζει το κομμάτι στην τσέπη του και φεύγει.

Έτσι τελειώνει το σαρπράιζ πάρτι για δύο. Μέσα σε στοίβες κονφετί χαμένων πιθανοτήτων.