Καταφεύγαμε στον Σαίξπηρ. Κάθε φορά που καραδοκούσε στρίμωγμα, στένωσις αρτηριών της δημιουργικότητας, γ@μημένη διολίσθηση στην αδράνεια, ή κάθε που ελλόχευε κάνα ύπουλο writer’s block, λέγαμε εμείς slow the eggs!, κάναμε μια μαραντονική/τζωρτζμπεστική ντρίπλα στον Ρομπέρτο Μπολάνιο, φέρ᾽ ειπείν, ή στην Τζόυς Μανσούρ, και —πώς το ᾽λεγε ο Ιζιντόρ Ντυκάς, να δεις; Ναι! Το ᾽λεγε: «Κάθε φορά που διαβάζω Σαίξπηρ, νιώθω ότι ένας ιαγουάρος μού ξεσκίζει το μυαλό»— και, βεβαίως με το Οικογενειακό Πρώτων Βοηθειών παραμάσχαλα, κι αφού είχαμε ντριμπλάρει αισίως κάθε δέλεαρ και πειρασμό, πηγαίναμε στο Καπηλειό του Βάρδου, και περιμέναμε τον ιαγουάρο και το ξέσκισμα, καθόσον ιαγουάρος και ξέσκισμα απωθούσαν κι απομάκρυναν στου διαόλου τη μάνα ακόμα και την πιο μοβόρα κι άτεγκτη μεραρχία τεθωρακισμένων του παλιομασκαρά οχτρού μας, του μεσιέ Writer’s Block. Πρωτότυπα, μεταφράσεις, απαγγελίες ηχογραφημένες, μπαλέτα, φιλμ, άσματα, κι ό,τι βάλει νους ανθρώπου, αρκεί να ᾽ναι του Βάρδου αγγελιοφόροι και του Ουίλλιαμ κομάντος, μας πρόσφεραν την απαιτούμενη φόρα και φορά, ώστε η Φάρα μας, η Κυψελιώτικη Shakespeare Squadron, η Συμμορία Σαίξπηρ της Σύρου, να επιδίδεται αβίαστα, απρόσκοπτα, τσουλιστά (εκ του τσουλάω, και ουχί εκ του τσούλα) στα Παρτσακλά Παίγνια, στις Ψυχωφελείς Ψυχογεωγραφίες, στις Φουρφουριστές Φλανερί, οδεύοντας προς το φως στο τούνελ, το φάος το ομηρικό, πάει να πει προς το θάλπος του κεριού που είναι η εμπράγματη ποίηση.

Μπαζ! Ναι, Μπαζ! Μπαζ, Μπαζ, Μπαζ! Καταφεύγουμε, πάλι με πανσέληνο, του Φλεβάρη τώρα, στον Μπαζ, στον Σαίξπηρ του Μπαζ, και θυμόμαστε που είχε πει ο σωσίας του Τόμας Μανν, ο Διονύσης ο Μενίδης, αιωνία του η μνήμη, σ᾽ εκείνο το μακιαβελικό ποτοσχολαστήριο στα Εξάρχεια, και μας είχε αναστατώσει τη σωματοψυχή μας και την ψυχονοητική ιδιοσυστασία μας, ότι ο Έγελος είναι ο par excellence punk φιλόσοφος, κι είχαμε πέσει με τα μούτρα στη Φαινομενολογία, τότε, το 1984 — από τότε δηλαδή και έως τώρα άλλο δεν δεν κάνουμε από το να πέφτουμε με τα μούτρα και να κάνουμε ριφιφί στο Θησαυροφυλάκιο Hegel, ναι, το θυμόμαστε το κόλπο καλά, σαν τώρα, και λέμε, αντιρρησίες συνειδήσεως μια ζωή, ότι, εφόσον ισχύει αυτό, θα ισχύει και η ρήση του μακαρίτη Βαγγέλη Κοτρώνη, με την οποία ρήση κεραύνωσε ο εν λόγω Κοτρώνης τη μεταμεσονύκτια αιθρία του μπαρ Dada στην Μπενάκη, και είχε, η ρήση, ως εξής: «Ό,τι κι αν λένε, ο Σαίξπηρ είναι η ψυχεδελική μπουλντόζα που ανοίγει τη λεωφόρο του post-punk!» (Στο μεταξύ, από μακριά αλλά με κάτι αντένες να!, ο Άλεκσαντερ ΜακΚουήν έπιασε την κραυγή του Κοτρωνοευάγγελου, αλλά και το νόημα ασφαλώς, και γύρισε τον κόσμο τούμπα, κι όποιος δεν μας πιστεύει να του καεί το βίντεο!). Μπαζ, Μπαζ, Μπαζ, και Μπαζ, ωρυόμεθα εν χορώ οι Ράσκυ ΙΙ και Οδυσσέας Γεωργίου, και καθώς δεν μας έχει καεί το βίντεο, ως ορκισμένοι funs του Άλεκσαντερ που είμαστε, βάζουμε να δούμε στο γ@μημένο σαραβαλιασμένο video player το πιο post-punk έργο του post-punk Βάρδου, στην πιο post-punk μεταφορά του. Ρωμαίος και Ιουλιέτα, του Μπαζ Λούρμαν — τι άλλο;

Καταφεύγαμε στον Σαίξπηρ. Ακόμα και προτού βάλουμε την γκομούτσα βιντεοκασέτα να ρολάρει στην μπαγκατέλα, ακούσαμε καμιά δεκαριά φορές απανωτά, για προθέρμανση, το επικό κουρελιάρικο άσμα που λέει με βραχνό αγέρωχο σπαραγμό «romeo is bleeding / but nobody can tell / and he sings along with the radio / with a bullet in his chest», και σερβιριστήκαμε τα Caol Ila μας, και μετά ρίξαμε σύνθημα, ρίξαμε παρασύνθημα, ρίξαμε τη ζαριά, κι άρχισε το πιστολίδι Σαμψών και Γρηγόρη και Αβραάμ και Βαλτάσαρ κι έγινε το Έλαναδεις, το Έλαλαμεϊν, και το Έλαλλαμείνε όταν έσκασε μύτη ο Ντι Κάπριο κι εμείς γκαζώναμε το βόλιουμ και παιάνιζαν οι Garbage και οι Butthole Surfers και οι Cardigans και οι Wannadies, απόγονοι κουρελιασμένοι όλοι του μέγιστου Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι, και, μες στου ζοφοεγκλεισμού τη φρίκη, κάνουμε τα σλάλομ μας, οι Ράσκυ και Μάρτζυ και Γεωργίου και Φρέγια, και συντονιζόμαστε, και γ@μ@με τις αποστάσεις και τα γ@μημέμ@ τα χιλιόμετρα, κι είμαστε εδώ όλοι μαζί και παλλόμαστε, κι είναι όλα μία Συντάραξη και ένα Sublime, κι έχει γίνει post-punk παιγνιότοπος και λουναπάρκ κι ερωτοτροφείο όλος ο τλήμων ο πλανήτης, κι εμείς κραυγάζουμε Viva la Vida!, και ακούμε τους Coldplay κι ακούμε τους Tiger Lillies, ανήμερα του Αγιοβαλεντίνου αλλά και τώρα με την πανσέληνο, και τρέχουμε, πάντα συντονισμένοι, στις κουζίνες μας και τηγανίζουμε ροδοπέταλα και τα καραμελώνουμε και τα μασουλάμε.

Μπαζ! Ναι, Μπαζ! Μπαζ, Μπαζ, Μπαζ! Ω ναι! Μπαζ #1: «Τούτο το πρωινό φέρνει μια ζοφερή ειρήνη». Μπαζ #2: «Ειρήνη ζοφερή μάς έφερε η μέρα». Μπαζ #3: «Πένθιμη ειρήνη τούτη η αυγή μάς δίνει». Μπαζ #4: «Μια θλιβερή γαλήνη πλάκωσε τη μέρα». Κοσματόπουλος. Μπλάνας. Καρθαίος. Καψάλης. Μπαζ #5: A glooming peace this morning with it brings / Shakespeare. Κι αμέσως μετά, ξανά, πάλι, με άδολη χαρά, με γιοχοχό και τραλαρά, μες στου ζόφου τη σκοτεινιά, που εμείς την κάνουμε φως και μέρα, για να πάμε παραπέρα, στα λιμάνια της αγάπης, στους λειμώνες της ηδύτητας, σεμνά και ταπεινά, my eye!, βάζουμε πάλι να παίξει δυνατά το Viva la Vida!, και πιάνουμε το χορό, την ευωχία μάς τη δωρίζουν τα Caol Ila και τα καραμελωμένα ροδοπέταλα, καθώς και το γεγονός ότι γνωρίζουμε καλά, γ@μημέν@ παλιόμουτρα!, πως της φάλαγγας και των φασιστών του Φράνκο ήταν σύνθημα το επαίσχυντο ¡Viva la muerte!, ενώ for all of us in the Shakespeare Squadron, το σύνθημα ανέκαθεν ήταν, και ες αεί παραμένει, το Viva la Vida!, καθότι είμεθα το νεγκατίφ του Κυναίγειρου εμείς, οι λάτρεις της ζωής, οι ντριμπλαδόροι του μεσιέ Writer’s Block εμείς, ω ναι είμαστε εμείς αυτοί που επιμένουν, μαζί με τους Ουίλλιαμ & Ουίλλιαμ, τους Μπάροουζ & Σαίξπηρ, ότι writing is just that: not an escape from reality, but an attempt to change reality, κι έχουμε και λέμε: «Don’t be a volunteer, kid. God is always trying to foist his lousy job not someone else. You gotta be crazy to take it. Just a Tech Sergeant in the Shakespeare Squadron».

_{[Συνεχίζεται εις το Επόμενον]}