Κρεμιέσαι από το πιο νότιο άκρο της γης ψάχνοντας τρια αστέρια.

Γίνεσαι και εσύ ασημένια.

Στο μακροβούτι εκατοντάδες ψάρια διαπερνούν το σώμα σου με χάντρινα μάτια.

Γύρω σου άλλα θολά σώματα, διαπερατά και αυτά, ποντίζονται σε αργή κίνηση.

Περπατάς εξαϋλωμένη στο φαιό σκληρό χώμα.

Η ζέστη καίει κάθε σκέψη από το κεφάλι σου.

Ο βόμβος των τζιτζικιών σε υπνωτίζει. Ένα πεθαίνει για σένα πέφτοντας στα πόδια σου.

Το σώμα σου ανθίζει στον ήλιο, γιατρεύεται.

H θάλασσα απλώνεται οριζόντια ανάμεσα στα δέντρα. Τα σκονισμένα βουνά παρατηρούν με ευλάβεια.

Το σώμα σου δονείται από την ακινησία· τη σκέψη σου αρπάζει ένα λαμπρό κενό.

Κρατάς το ρυθμό χωρίς να μετράς.

Στην άκρη του γκρεμού ένας βασιλιάς τράγος κομματιάζει την κοιλάδα με τα φοβερά του κέρατα. Η ζεστή του ανάσα βγαίνει από το δικό σου στόμα.

Ακούς καθαρά τους χτύπους της πέτρινης καρδιάς σου. Τα μάτια σου γεμίζουν με ιερό σκοτάδι. Εσύ και η αντανάκλασή σου, άπειρα πολλαπλασιαζόμενες, ξηλώνετε το κουκούλι του κόσμου.