Με κοινή καταγωγή από τα Άγραφα, όλοι οι συγγραφείς
φτάνοντας στη θάλασσα διαπιστώνουν πως στην άμμο
θα γραφεί ό,τι είναι να γράψουν: στο στεγνό κονίαμα
που καλύπτει τα κενά μεταξύ των κυμάτων της εμπειρίας
όταν ο καιρός δεν προλαβαίνει να ξεσκονίσει αναμνήσεις
όλων όσα είναι αδύνατον κανείς να φανταστεί.

Αυτό δεν ισχύει μόνο για Έλληνες συγγραφείς. Όλοι
οι Έλληνες είναι συγγραφείς, αλλά και όλοι είναι Έλληνες.
Το γνωρίζει αυτό η θάλασσα, όπου πήγε να πνιγεί ο Σέλλεϋ
γιατί τι άλλο να έγραφε πριν αμέσως στα κύματα χαθεί;

Για να μην πνιγούν, μερικοί μετοικούν στην έρημο
όπου την άμμο ανταγωνίζεται μόνον η σκόνη των άστρων.
Άλλοι δεν ξεπλένουν από το παιδικό μαγιό τους κόκκους
που συγκέντρωσαν στις αμμουδιές κάποιου ομήρου
ή θύματος απαγωγής από συμμορίες μεταγενεστέρων.

Είναι δυνατόν να ισχύουν αυτά για όλους, θα ρωτήσετε.
Οι βιωματικοί τι κάνουν; Μήπως βιώνουν με το ένα χέρι
ενώ το άλλο πλατσουρίζει στις μελάνες, σε μελανόμορφα
αγγεία μετατρέποντας τις φλέβες τους για τους αγγειολόγους;

Οι πιο ασκημένοι αποφεύγουν τα πούπουλα ή το σκάμμα
των αθλητών και βουτούν σε λιωμένο χρυσάφι, ασήμι ή χαλκό
αναλόγως του μεταλλίου που επιδιώκουν. Έξω από τα στάδια
συνεχίζονται οι πορείες διαμαρτυρίας ξεχασμένων αγαλμάτων
με τη συμμετοχή νεκρών που δεν έχουν επαρκώς τιμηθεί.

Για όσους γράφουν και για όσους δεν γράφουν, παραμένουν
χρήσιμα τα μολύβια. Γύρω τους τυλίγουν τα μαλλιά τους.
Με τη μύτη φτάνουν σημεία που αλλιώς θα ήταν δύσκολο
ή αδύνατον να προσεγγιστούν. Αν τα μολύβια είναι έγχρωμα
μπορούν, πριν βγάλουν τα μάτια τους, τα βλέφαρα να βάψουν.

Τα μολύβια διαρκώς κάτι πηγαίνουν να γράψουν. Μπορεί τίποτε
να μη φυτρώνει στην άμμο. Τα μολύβια αναπτύσσονται αυτοφυώς.

Σχετικά κείμενα

Φωτολογίες: Η Κόρη
Σκούπα, κλειδιά, κερί (Samuel von Hoogstraten)
«Τα κορίτσια»: Χαρτοπετσέτες