Αυτό το πουλί φτερουγίζει
μέσα στο σώμα μου
τις μέρες του χειμώνα
διατρέχει τα μοναχικά τζάμια
δεν κελαηδάει
δεν έχει όνομα
είναι ένα άγνωστο πουλί
που με κοιτάζει
με τα μεγάλα του μάτια

Τα βράδια σκαρφαλώνει
στο στήθος μου
κρύφιος ανασασμός
το φτεροκόπημά του
τα πρωινά
λαμπερό περιτύλιγμα
στα ηδυπαθή σημεία
δεν κελαηδάει
απλώς φωλιάζει
στις διακλαδώσεις του κορμιού μου

Είναι οι ροζακιές των δένδρων
που συναθροίζονται σε αυτό το πουλί
μυριάδες φωνές ποιητών της εξορίας
σαν φωτεινές παλάμες που ενώνουν τα χέρια
καθότι αυτό
δεν έχει όνομα
δεν κελαηδάει
φτεροκοπά
    και απλά κοιτάζει