^{Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα}

τίποτα
δεν υπάρχει, αν δεν
μπορείς να το
ονοματίσεις, αν δεν
είναι κάτι, αν θυμίζει μόνο κάτι
σαν ένα τσιγάρο σ’ ένα παγκάκι
σε κάποια πλατεία στην Αθήνα
σε μια άλλη διάσταση
χαράματα στη Λευκωσία, ή
σαν μια καρδιά που ροβολάει τις σκάλες
καθώς το μπάσο χτυπάει
ρυθμικά τις πατούσες, ή
σαν την ώρα την πιο μεγάλη
που είναι τώρα, την ώρα που
σου δίνω την ψυχή μου
και πώς μύριζε έτσι
το δέρμα σου πώς
μύριζε κάτι
σαν