Η ΚΟΡΗ

Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε δεν ήξερα ότι ήταν κόρη μου.

Μην πιστεύετε όσα γράφονται και έχουν σταματήσει να μου διαβάζουν.

Ένα ένα θα υπογράμμιζα τα ψέματα, αν ακόμη μπορούσα να δω.

Το σημείωσες και αυτό; Να προχωρήσω; Ή υπαγορεύω πολύ γρήγορα;

Θυμάμαι πώς πήρα το λευκό χέρι της και το κράτησα χωρίς να το αφήνω.

Εφάρμοζε στο δικό μου λες και είχε γεννηθεί ακριβώς για τον λόγο αυτό.

Είναι ψέμα ότι το ξερίζωσα. Το χέρι της ήρθε και έμεινε στο δικό μου.

Μετά πήρα και το άλλο της χέρι για να βγάλω και το άλλο μου μάτι.

Οι εφαρμογές αυτές αποτελούν προϋπόθεση στη νέα αρχαιολογία.

Είναι αδύνατον να ασχοληθείς με τον κλάδο αυτόν που ξεκίνησα,

αν δεν είσαι έτοιμος να υλοποιήσεις τους μύθους στη ζωή σου.

Δεν αρκούν η έρευνα, τα χωματουργικά μηχανήματα, η συγκέντρωση

των κόκκων του χώματος και των πετρωμάτων, στα οποία θα θάψεις

το αγαπημένο αγαλμάτινο σώμα, από όπου κάποτε θα αναγδυθεί,

χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τα χαμένα χέρια του,

για να το θαυμάσουν, όπως θαυμάζουν τα παιδιά τους, κόρες

ανοιχτές, οι ελάχιστοι εκείνοι που ακόμη θα έχουν μάτια να δουν

ότι όσα βλέπεις δεν είναι παρά μια ανάμνηση όσων δεν είδες ποτέ.

_{Σχετικά κείμενα}

_{Σκούπα, κλειδιά, κερί (Samuel von Hoogstraten)
«Τα κορίτσια»: Χαρτοπετσέτες / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης}