Στεκόμουν επιτέλους μπροστά στον πίνακα του Βαν Άικ, «Οι Γάμοι των Αρνολφίνι»,

εξετάζοντας μ’ έναν μεγεθυντικό φακό

τη φιγούρα του ζωγράφου που μόλις διακρίνεται

στο κυρτό κάτοπτρο, στο κέντρο της σύνθεσης,

όταν ξαφνικά άκουσα μια φωνή πίσω μου να ψιθυρίζει:

«Σας παρατηρώ εδώ και ώρα. Το κατάλαβα αμέσως ότι είστε πράκτορας».

Γύρισα πίσω ξαφνισμένος και είδα μια γυναίκα γύρω στα πενήντα

να με κοιτάει με έντονο, διαπεραστικό βλέμμα.

«Και πως βγάλατε αυτό το συμπέρασμα», είπα.

«Μα είναι προφανές», είπε.

«Τι εννοείτε;» είπα.

«Όλοι γνωρίζουμε ότι το μέρος όπου συναντιόνται οι κατάσκοποι

είναι τα Μουσεία.

Τα Μουσεία και τα Πάρκα», είπε.

«Δεν το ήξερα», είπα.

«Προσπαθείτε να με ξεγελάσετε;» είπε.

«Σε λίγο θα μου πείτε ότι δεν έχετε διαβάσει το μυθιστόρημα του Σεμπρούν».

«Ποιο μυθιστόρημα είναι αυτό», είπα.

«Ο δεύτερος θάνατος του Ραμόν Μερκαντέρ», είπε.

«Και τι σχέση έχω εγώ μ’ αυτό το μυθιστόρημα», είπα.

«Ο Μερκαντέρ συναντιέται μ’ έναν πράκτορα του Στάλιν στο Mauritshuis,

στη Χάγη, μπροστά στον γνωστό πίνακα του Βερμέερ», είπε.

«Και ποιος πίνακας είναι αυτός;» είπα.

«Η θέα από το Ντελφτ», είπε.

«Και ποιος είναι ο Μερκαντέρ», είπα.

«Θα με κάνετε να γελάσω», είπε.

«Αυτός που δολοφόνησε τον Τρότσκι».

«Και τι δουλειά έχω εγώ με τον Μερκαντέρ,

τον Τρότσκι και τον Στάλιν», είπα.

«Με θεωρείτε ανόητη;» είπε.

«Απεναντίας», είπα.

«Ξέρω γιατί παρατηρείτε τόση ώρα το συγκεκριμένο έργο», είπε.

«Γιατί;» είπα.

«Επειδή ο Πούτιν είναι η μετενσάρκωση του Αρνολφίνι», είπε.

«Είστε πράκτορας των Ρώσων. Ένας άλλος Μερκαντέρ.

Κάποιος θα σας συναντήσει στο σημείο αυτό

και θα σας δώσει οδηγίες για την επόμενη αποστολή σας».

«Εγώ κυρία μου δεν έχω πάει ποτέ στη Ρωσία», είπα.

«Η αλήθεια είναι ότι τώρα που το λέτε

ο Πούτιν είναι όντως φτυστός ο Αρνολφίνι,

αλλά μάλλον πρόκειται για σύμπτωση!»

«Ισχυρίζεστε ότι τυχαία σταθήκατε μπροστά σ’ αυτόν τον πίνακα;» είπε

«Ναι», είπα.

«Έχω ραντεβού εδώ με μια παλιά μου συμφοιτήτρια από την Οξφόρδη».

«Α! Ώστε σπουδάσατε στην Οξφόρδη;» είπε.

«Ναι», είπα.

«Προδοθήκατε μόνος σας».

«Τι εννοείτε;» είπα.

«Μα όσοι εργάζονται στην KGB είναι απόφοιτοι της Οξφόρδης», είπε.

«Κάνετε λάθος», είπα.

«Ο Φίλμπι, ο Μπέρτζες, ο Μακλίν, ο Μπλαντ ήταν όλοι απόφοιτοι του Καίμπριτζ».

«Συνεχίζετε να με εμπαίζετε», είπε.

«Δεν έχω τέτοιο σκοπό», είπα.

«Τι Οξφόρδη, τι Καίμπριτζ», είπε.

«Ανήκουν και τα δύο στο Βρετανικό κατεστημένο».

«Μα ο Ψυχρός Πόλεμος έληξε», είπα.

«Οι πράκτορες δηλαδή έμειναν ξαφνικά άνεργοι;» είπε.

«Τώρα η σύγκρουση συντελείται σε άλλα πεδία».

«Έχετε δίκιο», είπα.

«Θα πρέπει να ομολογήσω κάτι», είπα.

«Τι;» είπε.

«Είμαι καθηγητής σε αμερικανικό κολλέγιο».

«Και τι μ’ αυτό;» είπε.

«Για σκεφτείτε λίγο», είπα.

«Δεν καταλαβαίνω», είπε.

«Είμαι διπλός πράκτορας», είπα.

«Δουλεύω και για την KGB και τη CIA».

«Επομένως, είχα δίκιο», είπε.

«Ναι», είπα.

«Με ξεσκεπάσατε».

«Και ποια είναι η αποστολή σας;» είπε.

«Να δολοφονήσω τη γυναίκα που εντόπισε τη σχέση

ανάμεσα στον Πούτιν και τον Αρνολφίνι», είπα.

«Μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου;» είπε

«Υπάρχει πιο κατάλληλο μέρος από Μουσείο;» είπα.