^{ΣΟΝΝΕΤΟ}

Κοιτούσα το τρισκότιδο στην έρημη φωλιά μου
τις λιγοστές χλομάδες της σιγά σιγά να πνίγει
και μέσα μου ν’ αργοπατά, λες στ’ άσπλαχνο κυνήγι,
τις χλομολάμψες γύρευε που μέναν στην καρδιά μου.

Και σε θωρούσα, αγάπη μου, λες μες στην αγκαλιά μου,
σαν τους πεντάμορφους καιρούς, που αλίμονο έχουν φύγει,
με τα θαμπόχρυσα μαλλιά, το στόμα μου αχνοσμίγει,
φάντασμα κοκκαλιάρικο σταλμένο απ’ τα παλιά μου.

Ποιο φως κρυφοξεφεύγοντας το αχόρταγο σκοτάδι,
στο σκοτεινό ανατρίχιασμα κάποιο αχτιδένιο χάδι,
μαγνητισμένη κράταγε την όψη, τη θολή

και απελπισμένα πάλευα τα χείλια σου ν’ αγγίξω
και όση πνοή σού απόμενε σύψυχα να ρουφήξω
ώσπου θανάτου να γενεί το ερωτικό φιλί.