Οι αριθμοί μιλούσαν από μόνοι τους. Για τρία βιβλία, διακόσια είκοσι αντίτυπα. Συνολικά. Αναφερόμαστε προφανώς σ’ αυτά που αγοράστηκαν κανονικά, όχι σ’ εκείνα που έβαζε τη μάνα της να παίρνει, ούτε σ’ εκείνα που είχε χαρίσει στους συγγενείς, τους φίλους και τους συναδέλφους της, για να μη συνυπολογίσουμε και τον ευρύτερο κύκλο, στον οποίο περιλαμβάνονται και ιατροί αρκετών ειδικοτήτων, με προεξάρχοντα τον Γιαρέτση τον ενδοκρινολόγο, τον εξόχως γοητευτικό. Σύμφωνοι, ας δεχθεί κανείς ότι τα Διασταυρούμενα πυρά ήταν πρωτόλειο κι αυτή η μίξη κακοχωνεμένων υπερρεαλιστικών στοιχείων και κοινωνικής καταγγελίας δεν ήταν εύκολο να βρει αποδέκτες. Αλλά τότε, τι να πει κανείς για τη συλλογή Ο ανεξίκακος και άλλα διηγήματα; Η έκδοση ήταν προσεγμένη, δουλεμένο το ύφος, η εποχή διαφορετική, δυο δεκαετίες είχαν μεσολαβήσει. Θα έφταιγε μάλλον η κακή διανομή και η παντοκρατορία της ιδιωτικής τηλεόρασης. Όπως και να ’χει, χαμένη πήγε η γενναία χορηγία του Δήμου Ποσειδώνος και τα καλά λόγια του Αριστείδη Κέρβου, Επιθεωρητή Μέσης Εκπαίδευσης, σε ημερίδα για τη νεοελληνική λογοτεχνία. Πάντως, κι αν ακόμη κανείς παρέκαμπτε με κάποιο τρόπο τα παραπάνω παραδείγματα, πράγμα εξόχως δυσχερές, θα προσέκρουε οπωσδήποτε στον κυκλοφοριακό όλεθρο που δοκίμασαν οι πιο πρόσφατοι Σπίνοι του Δαρβίνου, μυθιστόρημα εκτενέστατο και πολύσημο, καρπός πολύχρονης ενασχόλησης με τα ζητήματα της οικολογικής υποβάθμισης μεγάλου μέρους του πλανήτη, για την έκδοση του οποίου η Μαρία Αδαμαντέλη είχε δαπανήσει το μεγαλύτερο μέρος από το, αν όχι παχυλό, οπωσδήποτε όμως υπολογίσιμο, εφάπαξ της, ελάχιστο αντίδωρο στα τριάντα και πλέον έτη ευδόκιμης υπηρεσίας της στην Ακριτική Τράπεζα.

Τα σκεφτόταν αυτά η Μαρία, καιρό πολύ. Τη βασάνιζαν. Μπήκε να κάνει ένα ντους. Κάτι το καυτό νερό που χάιδευε το σώμα της, κάτι οι υδρατμοί που πλημμύρισαν τον χώρο, αποκάλυψη πραγματική, σύντηξη ύλης και πνεύματος, τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους, η τάξη των αισθήσεων αποκαταστάθηκε. Το είχε καταλάβει πια. Λάθος μονοπάτι είχε ακολουθήσει. Το βασίλειο της εικόνας άνοιγε μόνο τις πύλες του, θα έμενε εκείνη απέξω;

Δύο χρόνια μετά, τους τοίχους της αίθουσας εικαστικών του Δήμου Ποσειδώνος είχαν καταλάβει δώδεκα υπερμεγέθεις φωτογραφίες της, φλουταρισμένα γυμνά σε παραλίες της περιοχής, με γενικό τίτλο Ενάλια θραύσματα. Στα εγκαίνια παρευβρέθηκε πλήθος κόσμου. Ένα από τα έργα, το Δίπτυχο του ύδατος, κοσμεί εδώ και μήνες το γυναικολογικό ιατρείο του Λεωνίδα Πετρή, πρώτου εξαδέλφου του Γιαρέτση του ενδοκρινολόγου.