Ο δικός μου ο λαβύρινθος
είναι ένας σκύλος
που νοσταλγεί τα ίχνη του
σε άλλο κόσμο.
Γι’ αυτό και δεν τον κυριεύει
η επιστροφή
μονάχα τον τυραννάει η πορεία
και όχι πάντα,
γιατί πολλές φορές ξεχνιέται κυνικά
κι εξαφανίζει ίχνη
μ’ ένα βλέμμα.

Άλλοι, όμως, σκοτώνουν τα ίχνη τους εξ επαφής
κι άλλοι ακόμα επιστρέφουν δίχως απορία
με όλου του κόσμου τα σκυλιά
ξοπίσω ξεχασμένα.

Γι’ αυτό και μάταια ξενυχτούν οι κυνικοί
με ένα λαβύρινθο στο στήθος τελειωμένο
κι ας ανιχνεύονται ενίοτε από σκύλους
με βλέμματα ανθρώπων απλανή
και στομωμένα
αφού από άλλο κόσμο
δεν έχουν πάρει ούτε σήμα.

Δεν βρέθηκε, άραγε, κανένας να τους πει
ότι τα ίχνη τους εκείνα που γυρεύουν
τα κυριεύει η επιστροφή
αν καταπιούν οι νοσταλγοί το νήμα;