Και σε κατακλύζει πάλι, Οδυσσέα, ναι, σε κυριεύει και σε ελέγχει λυτρωτικά, Γεωργίου, η των απολογισμών πρωτοχρονιάτικη μανία, «ποιος αλήθεια είμ᾽ εγώ και πού πάω», και τα λοιπά, «με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό», Οδυσσέα Γεωργίου, και τα λοιπά, και τα λοιπα, αχ αυτά τα λιπόσαρκα, λόγω αποστάσεων, λοιπά, αχ ναι, τα λιπόσαρκα λοιπά, τα λοιπά που λείπει η σάρκα τους, ένεκα οι σκληρές, οι σφοδρές, οι αδυσώπητες συνθήκες, αυτά τα λοιπά, λοιπόν, που σε ωθούν, στα κατάστιχα των καταλόγων, και στους καταλόγους των κατάστιχων, στο τι έκαμες και κάμεις και σου έκαμαν και θα σου κάμουν, και πιάνεις στυλογράφο και σημειωματάριο και καταγράφεις τα καμωμένα και τα δρώμενα και τα ειπωμένα και τα πεπραγμένα και τα, ενίοτε, ανείπωτα, τα όσα οι λέξεις καμιά φορά δεν δύνανται να τσακώσουν, να αποτυπώσουν, καθότι είναι διαβατάρικα πουλιά, όχι, όχι οι λέξεις, δεν είναι οι λέξεις διαβατάρικα πουλιά αλλά τα λιπόσαρκα λοιπά που, μολαυταύτα, εσύ θέλεις και οφείλεις και ποθείς να καταγράψεις, να προβείς στον απολογισμό τους, να αρχειοθετήσεις.

Πες ημερομηνίες, κατάγραψε ημερομηνίες, Γεωργίου, είναι οδοδείκτες οι ημερομηνίες, είναι τα βοτσαλάκια που αφήνεις για να βρεις ξανά το δρόμο στο δριμύ δάσος, για να κόβεις διαρκώς αζιμούθιο, γι᾽ αυτό είναι πολύτιμες οι ημερομηνίες, γι᾽ αυτό, ρέμπελε ρεμπεσκέ ρετρόνιε Γεωργίου, ορθώς πράττεις και τις καταγράφεις: Δεκαέξι Ιανουαρίου, Δέκα Απριλίου, Είκοσι Μία Μαΐου, Δεκαοχτώ Σεπτεμβρίου, και τα λοιπά, αλλά και Είκοσι Εφτά Μαΐου, Πρώτη Ιουνίου, Δεκαεννέα Ιουνίου, Τρεις Ιουλίου, Οχτώ Ιουλίου, Είκοσι Έξι Ιουλίου, Πρώτη Αυγούστου, Είκοσι Οχτώ Αυγούστου, Οχτώ Σεπτεμβρίου, Δεκαεννέα Σεπτεμβρίου, Τριάντα Σεπτεμβρίου, Δώδεκα Οκτωβρίου, Τρεις Νοεμβρίου, Γαλλική Επανάσταση, Κατάληψη Χειμερινών Ανακτόρων, Γέννηση του Guy Debord, Ίδρυση της Καταστασιακής Διεθνούς, Έκδοση του Πρώτου Βιβλίου Σου, Πανζουρλισμός Καταγλωττισμάτων, Πρώτη Συντάραξη, Πρώτη Προβολή του Citizen Kane, Ημερομηνία Γενήσεως του Captain Beefheart, και τα λοιπά, και τα λοιπά, διότι, ως γνωστόν, μετά το πέρασμα του Beckett από τη ναρκοθετημένη ζώνη του υπερμεταμοντερνισμού τα πάντα είναι fast and bulbous, τρις, ήτοι fast and bulbous / fast and bulbous / fast and bulbous.

Βρες όπλα, κάνε κόλπα, τζαναμπέτη Γεωργίου, μπαγαπόντη και βρικόλακα, αιματορουφήχτρα των αναμνήσεων, εσύ, κάνε παιχνίδι, επιδώσου σε ντρίπλες Τετάρτου Βαθμού, γίνε αριστερό εξτρέμ και γκολκήπερ και εξωφυλαρούχας συνάμα, και ρέφερι άμα λάχει, και παίξε ῾῾μπακότερμα στα λάχανα᾽᾽, όπως έλεγες με τον Ρασκόλνικοφ της Κυψέλης Νούμερο Δύο, τον Ράσκυ ΙΙ, τότες που, αχ! τότες που αναστατώνατε, αυτός κι εσύ, το σύμπαν με τα άγαρμπα γραπτά σας, που ήταν ωστόσο πάντα επιμελώς επιμελημένα και πάτσιζαν το άκρατο άλαλο με την αυστηρή παρτιτούρα, που συνδύαζαν το ακατάσχετο με το καλώς συγκερασμένο, ναι, τότες που μεριμνούσατε, όπως και τώρα ακόμη μεριμνείτε, ώστε να μη χαθεί η παραμικρή πολύσημη στιγμούλα μες στη χλαπαταγή της καλπάζουσας, μη χέσω!, μετριότητας.

Θυμήσου και σημείωσε και γράψε και φύλαξε, Οδυσσέα Γεωργίου, εκείνες τις μνημειώδεις αμνημόνευτες νύχτες που μοχθούσατε, καίτοι ράθυμοι εκ πεποιθήσεως, να μάθετε να ελίσσεστε στου Go το ταμπλό, να αμύνεστε σθεναρά κι ύστερα ξεγυρισμένες να τραβάτε επιθέσεις, παλεύοντας, τρομάρα σας!, να γίνετε εκλεκτοί υπήκοοι της Αυτοκρατορίας των Αισθήσεων και επίλεκτοι διάκονοι της Αυτοκρατορίας του Πάθους, και λέγατε ῾῾Ναγκίσα Όσιμα᾽᾽ και σας έτρεχαν τα σάλια, λες και δεν υπήρχε ο Ταρκόφσκι να σας συνετίσει εκστασιασμένα, θαρρείς και ο Μπέργκαν ήταν παιδαρέλι, κι έμενε στις δεκαετίες μειράκιο αμούστακο ο Βέντερς, χλεχλές ουτιδανός ο Ράινερ ο Βέρνερ ο Φασμπίντερ, και μονάχα ο Όσιμα να δεσπόζει, και πάλι: τρομάρα σας!, μονάχα ο Ναγκίσα, Οδυσσέα Γεωργίου, να σου παίρνει τα μυαλά, σ᾽ αυτήν την μεταϊαπωνική σου παράκρουση, ω Γεωργίου!, αιφνίδιε προσκυνητή του κιμονό, του Sublime-F αγόγγυστε τώρα ντελικανή, στραπατσισμένε μάγειρα της στραπατσάδας, που σ᾽ άλλη γη σ᾽ άλλα μέρη καγιανά τη λένε.

Λες, Γεωργίου, «χτυπάμε τατουάζ», και γίνεστε ευθύς διάκονοι της δερματοστιξίας (τρις), επιδιδόμενοι στα φλογοπαίγνια (άλα της!), καταπιανόμενοι με της Παγκόσμιας Τηλοψίας τα αρρωστουργήματα (ώπα της!), παίζοντας, αταλάντευτα ζοβολιαραίοι πάντα, με τους κανόνες τόσων και τόσων επιτραπέζιων wargames (γκαγκάν! γκαγκάν!). Ακόμα και το Go πας να πειράξεις, πειραγμένε, Γεωργίου, θα σου πει ο Ράσκυ ΙΙ, και θα στείλει διάβημα στο ΚΚΚ, δηλαδή στο Κάππα Κάππα Κάππα, ήτοι στο Κόκκινο Κερασένιο Κορίτσι, που είναι η μοναδική αρμόδιος αρχή για να υψώσει ένα STOP! στις παραλοϊσμένες παιγνιώδεις παρακρούσεις σου, ούτως ώστε να δοθείτε, ως οφείλετε, ο ένας στον άλλον και οι δυο μαζί στη συγγραφή δέκα κειμένων για τη σύγχρονη τέχνη, στο στήσιμο τεσσάρων ομαδικών εκθέσεων σε δημόσιους χώρους, στη σύνθεση ενός μυθιστορήματος ερωτικής αυτοβιολογίας, στην κατασκευή ενός μπούνκερ μεταντυσανικής μετατέχνης, στον συντονισμό μιας περφόρμανς με θέμα το Άυλο και τη διαλεκτική Φάος/Αφαία, και στον σχεδιασμό ενός πανοράματος των δύο πρώτων δεκαετικών του 21ου αιώνα μέσα από κρίσιμες εικόνες και ιμπρεσιονιστικά σχόλια.

Στο μεταξύ, τούτη τη μεταξένια (my eye!) Παραμονή Πρωτοχρονιάς του Ολέθριου/Σωτήριου Έτους 2020, εσύ, Γεωργίου, γλωσσοκεντρικέ και punk ποιητή, επιμένεις στους καταλόγους, στα κατάστιχα, στους απολογισμούς, στα ενθυμήματα, μια ζωή λευκώματα και άλμπουμ να σκαρώνεις και να ενημερώνεις, παίζοντας το υλικό της μνημοσύνης στα δάχτυλα, αφηνιασμένες του χτες στιγμές, λωλαμένοι ήχοι, θραύσματα από κατατεμαχισμένες σεκάνς, τα πάντα όλα, να τα ταξινομείς, να τα μεταγράφεις, να τα διευθετείς, όλα να είναι και πάλι για σένα ρεπεράζ, ντεκουπάζ, μοντάζ, ένα παλλόμενο Factory, σαν και του Warhol, αλλά περισσότερο pop καμιά φορά, άλλωστε μπαίνεις στο 2021 ύστερα από το ελεύθερο πολιορκημένο 2020, ύστερα από τις τόσες και τόσες καταστροφές που σε ωθούν να εμμείνεις σε μια pop διάσταση για να μην καταρρεύσεις, να γαντζωθείς όχι από κάνα μεγάλο ανθεκτικό κλαρί αλλά από ένα τοσοδούλικο λεπταίσθητο άνθος εντελβάις (Leontopodium alpinum, για να μην ξεχνιόμαστε εμείς που τα πάντα θέλουμε να θυμόμαστε), και να μην τσακιστείς στον γκρεμό του Τίποτα. Εσπευσμένες, καταγράφεις, ηδύτατες μεταβάσεις στου Κοέν το βραχονήσι, στου Καρούζου τη γενέθλια γη, στο λιμάνι της εφηβείας σου, στο πευκόφυτο προάστιο της Κυψέλης, στην ίδια την Κυψέλη, στους δαιμόνιους δαιδάλους της, ναι, μεταβάσεις που καταλύουν το Κακό, που θα γίνουν τα τροχιοδεικτικά του Έρωτος και της Φιλίας για σένα και για το entourage της Νέας Συμμορίας των Σικελών Σαιξπηριστών, για σας τους happy few που όταν λέγε Δέλτα Σίγμα δεν εννοείτε, οφκόρς!, Διοικητικό Συμβούλιο, αλλά Διαμαντένιο Σκουλαρίκι. Και τα λοιπά, και τα λοιπά.

_{[ Συνεχίζεται εις το Επόμενον ]}