ΜΝΗΜΗ ΒΥΡΩΝΑ ΛΕΟΝΤΑΡΗ

Αδικαίωτος σαν τη βροχή
(ποιος αλήθεια την κατάλαβε απόλυτα;)
γεμάτος πύρινη ηθική του γνήσιου τεχνίτη
που δεν γνωρίζει άλλη θάλασσα απ’ τον άνθρωπο,
κατάμονος μες στα χυδαία καφενεία
να πενθεί τον προδομένο παράδεισο των λέξεων.
Ο αγώνας ήταν ενάντια στο αδύνατο της ζωής.
Οι ρυτίδες έγιναν ουλές. Οίκτος
ίσως η μόνη λέξη που έμεινε ανέπαφη.
Ποιος θα μαθητεύσει;
Ποιος θα διδαχθεί;
Πόση σιωπή χρειάζεται για να σβήσει
ένας τέτοιος άνθρωπος;

AEROLIN BLUES

η ανάσα σου κόβεται
γιατί ξέμεινε ο πολιτισμός
από ελεύθερους ανθρώπους,
δεν είναι ο νόμος του ισχυρού
είναι ο νόμος του θανάτου
η καλοσύνη είναι το φάρμακο
η καλοσύνη,
γύρνα μια τζούρα
κράτα μου το χέρι
όταν ανασάνω
θα σ’ αγαπήσω

ΧΕΡΙ

κανείς δεν θα γινόταν δολοφόνος
αν μάθαινε απλώς να περιμένει
η πυράκτωση είναι το ζητούμενο
κάθε συνάντησης
και μετά ο ρεμβασμός
στον γαλάζιο κήπο του εαυτού
ποιο χέρι όμως μπορεί να σε αγγίξει
όπως το πρωινό φως
το πρόσωπο ενός άυπνου δυστυχισμένου
στη ταράτσα της πολυκατοικίας του
που περιμένει τον πόνο να φτάσει
στο φυσικό τέλος του

ΟΥΡΑΝΟΣ

[Είσαι ταχύς, μου λέει ο παθολόγος, εννοεί ταχυκαρδία. Με ήρεμη και σταθερή φωνή του απαντώ:]

Είμαι ο πιο αργός άνθρωπος που θα γνωρίσεις ποτέ. Για χρόνια το μόνο που έκανα είναι να καπνίζω και να ονειρεύομαι. Κι όμως τι όνειρο κατοικεί μέσα στη δράση, τι έκσταση μέσα στη προσπάθεια. Γιατί μόνο αυτός που προσπαθεί μπορεί να εξαφανιστεί απ’ την αστυνομία των ρολογιών και των εικόνων και να χαθεί μέσα στη ζούγκλα απ’ τα μεράκια του. Ναι η προσπάθεια, δεν υπάρχει καλύτερο ναρκωτικό, λίγα γραμμάρια είναι ικανά να σε στείλουν τσάρτερ στον ουρανό. Γι‘ αυτό κι όσοι έζησαν πραγματικά κοιτούν τον ουρανό σαν να είναι σπίτι τους.

ΘΕΛΗΣΗ/ΧΑΔΙ

το αναμμένο τσιγάρο που εκτοξεύεται
μ’ ένα νευρικό κλικ των δακτύλων
και η μολότοφ
κάνουν την ίδια εντύπωση
στη νύχτα
η θέληση κουρδίζει την αναπνοή
ο πιο ακραίος αυτοσχεδιαστής
παίζει τις ίδιες νότες
που παίζουν και στα ωδεία
η διαφορά έγκειται στο χάδι

ΣΤΑΧΤΗ

κάθε ζωή αξίζει να παίρνει φωτιά κάθε λίγο
ν’ αλλάζει τις συνισταμένες της επιβίωσης
όχι για λόγους βαρεμάρας ή πολυχρωμίας
αλλά για να μην ξεχνά ότι η στάχτη
είναι επιβλέπον λουλούδι στον κήπο της