ΣΤΑΘΜΟΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ

Οι εγγραφές αρχίζουν στις εννέα
Κι είναι μισή ώρα δρόμος ως το Solidarity Center
Θα σε προλάβω το πρωί, ίσως μιλήσουμε
Αν όχι, θα σου γράψω στο διάλειμμα.
Απόψε πάντως κάθομαι και κοιτάζω αυτοκίνητα.
Σκέφτομαι μια δουλειά που θα έπρεπε
Να οδηγώ από ένα διαφορετικό κάθε εβδομάδα
Και να κοιτάζω κάθε τόσο το ρολόι μου μιλώντας
Με άλλους οδηγούς σε κάποιο υπόστεγο
ενός Σταθμού Εξυπηρέτησης καθώς νυχτώνει.
Κρατούμε χάρτινα κύπελλα με καφέ
Κάποιοι καπνίζουν
Και συζητάμε για τις υποθετικές μετακινήσεις
Στην ιεραρχία της εταιρίας που μας πληρώνει,
Νοιαζόμαστε ένα δυο λεπτά για τα οικογενειακά κάποιου απόντος
Κι έπειτα ψάχνουμε στην τσέπη το κλειδί
Και μ’ ένα νεύμα που σημαίνει «Πάω…»
Ξεκινάμε για το αυτοκίνητό του ο καθένας.
Εγώ κοιτάζω λίγο προς τον ουρανό βαδίζοντας
Σαν να με αφορά το θέαμα
Ενώ το ξέρεις, δεν αναγνωρίζω ούτε ένα άστρο.

HORROR STORY

Θυμάσαι εκείνη τη γυναίκα στο Στέγκλιτς
Που υπέθετα για μήνες τη μορφή της
Καθώς μισοφαινόταν πίσω από το παράθυρο
Κάθε πρωί να γράφει, ανεξαιρέτως,
Σ’ ένα γραφείο που το καταλάβαινα στενό
Κι ίσα που ξεχώριζα πάνω από τη γραμμή του περβαζιού
Τη ράχη της γραφομηχανής της,
Αλλά της ίδιας το περίγραμμα
Το θάμπωνε μια ασάλευτη κουρτίνα
-- θυμάσαι, τελοσπάντων, εκείνη τη γυναίκα απ’ το άλλο ποίημα;
Θα έπαιρνα όρκο πως συνάντησα την κόρη της απόψε
Εδώ στο LIbrebook.
Τη μονοπώλησε για ώρα
εκείνος ο υπερόπτης Κροάτης πεζογράφος
Της έλεγε μια ιστορία για κάποιον χαρτοπαίκτη
Που έκοψε τον αντίχειρά του
Σ΄ ένα μαχαίρι βιβλιοδέτη,
Μα όλοι ξέρουν, τον διέκοψα απότομα
Ότι δεν πέφτει η λεπίδα
Αν δεν πιέζουν δύο χέρια τους διακόπτες
Στο κλαβιέ αυτών των μηχανών – ήσαστε μήπως σεις ο συνεργός του;
Κι έβαλα με το ερώτημά μου, που τους ξάφνιασε
Τέλος στην αταίριαστη αυτή συνομιλία
Μαζί και στο ζηλόφθονο και θυμωμένο stalking
Εκείνης της γυναίκας που έγραφε
Πίσω από το παράθυρο στο Στέγκλιτς
Και δε θα ’θελε, ύστερα από τόσα ποιήματα
Ν΄ ακούει η κόρη της αδέξιες ιστορίες τρόμου.

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ

Όλοι επιμένουμε πως έχουμε
Μια σκοτεινή περιοχή να προστατεύσουμε
Έναν βυθό ανομολόγητο
Που ακούμπησε το πέλμα μας και δεν τραβήχτηκε
Όμως κατά κανόνα εννοούμε
Κάποιες κοινοτοπίες μετρημένες
Κάτι αισθηματισμούς κρυφούς
Ίσως συνομιλίες ή συναντήσεις απ’ αυτές
Που περιστρέφουν τον ίδιο κόσμο αιώνες τώρα
Πράγματα τερατωδώς ασήμαντα εντέλει
Αν εξαιρέσεις ότι υποστηρίζουν την σιωπή μας
Το μόνο απειροελάχιστο σκοτάδι που μπορούμε
Να λογαριάσουμε δικό μας
Επέμενε βαδίζοντας αβέβαια στην Αλφάμα ο Λούτσε
Κι επικαλούμαι απόψε τα λεγόμενά του εκ του ασφαλούς
Αύριο θα μεταφέρω τον μονόλογο απαράλλαχτο
Στη βεράντα του Δημαρχείου στη Λισαβόνα
Ο Λούτσε, χρόνια πια νεκρός, δε διαμαρτύρεται
Γι΄ αυτήν την αεικίνητη νυχτερινή υπηρεσία
Να στηρίζει τη σιωπή μου.