Αναθεώρηση

με τη Μούσα αποκτήσαμε οικειότητα
ύπουλη λέξη − δημιουργεί περιβάλλον προστασίας
εύφορο έδαφος για την εξέλιξη τεχνικής
ασκήσεις επί χάρτου – προοπτικές
ένα σπίτι, ίσως ένα παιδί
στην ανάγκη και επάγγελμα – η Τέχνη
υπόσχεται να μας προφυλάξει από την απουσία

μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
πάνω απ’ τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο^[1]

ισχυρίζεσαι δε ότι;

Status quo

η Άλκηστη ονειρεύτηκε τον εαυτό της
στον αιώνιο θρόνο

να ελέγχει την τήρηση της υπόσχεσης
Καμία γυναίκα στο κρεβάτι του Αδμήτου!

για να κρατήσεις τον σύζυγο, αρκεί να σκοτώσεις τον άντρα
και να πάρεις τη θέση του στον Κάτω Κόσμο

– εκεί που

μυθικά συμβόλαια θανάτου οδηγούν στο συμπέρασμα
πως πρέπει πια ν’ απαγορευτεί σε συζύγους

η ανταλλαγή θέσεων στον Άδη, στο κρεβάτι και στον θρόνο

Kατ’ οίκον περιορισμός

υπήρξα βασίλισσα – έστω για λίγο
εκείνος το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους

θυμάται
το πρόσωπο, το στήθος, τα πόδια

όπως ήταν τότε
που κάθε μέρα με διάλεγε

ξένα βλέμματα, περαστικοί, μνηστήρες
με τρομάζουν

κρύβομαι
εκεί που έζησα τις καλύτερες μέρες μου

ανήκω σ’ όποιον θυμάται

M’ εχθρούς και φίλους

υπάρχει πολλή σκόνη στη βιβλιοθήκη
δυσκολεύομαι να βρω το βιβλίο

Κι η απέραντη θάλασσα, μ’ εχθρούς και φίλους.
Και το κρεβάτι, σκέφτηκε. Το κρεβάτι είναι φίλος.
Ναι, το κρεβάτι, είναι μεγάλο πράγμα το κρεβάτι.
Εύκολα είναι όλα, σα νικηθείς. Ποτέ δεν ήξερα πόσο εύκολα ήταν.^[2]

κρύβουν πολλά ψέματα οι περιγραφές
κυμαίνονται στον αφρό των γεγονότων

θυμάμαι εκείνο το απόγευμα
οι άλλοι είχαν στριμωχτεί στο δωμάτιο
βγήκαμε στον επαρχιακό δρόμο

κάποια μακρινή επέτειος μας ακολουθούσε

είχε πανσέληνο και αμπέλια τριγύρω
ησυχία αιώνων, οσμή ζωντανών
οι άνθρωποι μαθαίνουν να προσποιούνται

οι ζυγοί αριθμοί προσφέρουν ασφάλεια
ό,τι διπλώνει χωρίζεται με ακρίβεια
έχει πολλές επιθυμίες ένας άνθρωπος

πρέπει να βρω οπωσδήποτε το βιβλίο
τα φώτα του λιμανιού της Αβάνας
τον ήχο της θάλασσας

μια γυμνή ραχοκοκαλιά

Tι μας συνδέει;

κάποιο όνομα που του δώσαμε σημασία
σπουδή για σένα, για μένα τέχνη
κρεμαστήκαμε κάποτε
απ’ τα χείλη ενός ανθρώπου
κι έκτοτε

πάθη μετέωρα
κι αυτή η φωνή που ξαναγυρίζει πάντα
χαμηλή^[3]

Μονόλογος του Άργου

Μη νομίζεις, στην αρχή ήταν μόνο δύσκολα
με τον καιρό συνήθισα.
Τραβήχτηκα στην άκρη περιμένοντας.

Έβλεπα τους άλλους να κυνηγούν χωρίς εσένα
κι έτσι σταμάτησα να τους ακολουθώ.
Άφησα το σώμα να ρημάξει.

Κι όμως, μπορούσα να ζήσω ακόμα λίγο
αν δεν επέστρεφες στο τέλος.