Για πολύ καιρό ήμουν ερωτευμένος με την Τρεμολάτη αλλά αναγκάσθηκα, με λύπη, να θέσω τέλος στη σχέση μας επειδή μου προκαλούσε δυσαρέσκεια έως και κατάθλιψη, λόγω της ερωτικής πολιτικής της, που παραδόξως είχε σκοπό να γεννά αυτά ακριβώς τα συναισθήματα. Η Τρεμολάτη είχε λεπτή μύτη, ψηλά μήλα του προσώπου και τετραγωνισμένα δάκτυλα, ένα όχι δυσάρεστο στην όψη σύνολο. Την πολιτική της για τον έρωτα είχε εμπνευσθεί από τη μητέρα της, γυναίκα αυστηρών ηθικών αρχών και ιερόδουλη στο λιμάνι της πόλης Χ. Η περίεργη σύνθεση αυτών των χαρακτηριστικών εξηγείται με τον ακόλουθο τρόπο: καθώς το λιμάνι της Χ. φυτοζωεί μέσα στην ομίχλη, που καλύπτει συχνά-πυκνά την πόλη και τα δυο τρία σαπιοκάραβα που αράζουν δεν βγάζουν πολλούς ναυτικούς στη στεριά, η μητέρα αναγκάσθηκε, από οικονομική στενότητα, να παντρευτεί ένα χασάπη (στην ιστορία μας με την Τρεμολάτη ο άνδρας αυτός είχε παίξει ένα ρόλο μάλλον δευτερεύοντα). Ο γάμος ανάγκασε την πρώην ιερόδουλη, στο ψυχολογικό επίπεδο, να αντικαταστήσει τους πελάτες που τη συντηρούσαν με κάτι άλλο. Οι εραστές λοιπόν έδωσαν τη θέση τους στις Ιδέες, που δεν θα της ήταν πλέον οικονομικά αλλά ηθικά μόνο ωφέλιμες. Η Τρεμολάτη που υπήρξε καλή μαθήτρια, ακολούθησε προφανώς την ερωτική πολιτική της μητέρας της, συνέπεια της εμμονής της τελευταίας με τις Ιδέες και έτσι πριμοδότησε το ιντελεκτυέλ στοιχείο στις δικές της σχέσεις. (Βέβαια, η Τρεμολάτη που λέμε ότι ήταν καλή στα γράμματα, δεν ολοκλήρωσε ποτέ τη διατριβή της για την ψυχολογία του θύματος στη λεγόμενη ποίηση της παρακμής). Λίγο καιρό αφού σταματήσαμε να βλεπόμαστε, η Τρεμολάτη κλέφτηκε με τον χασάπη, που ήταν κρυφός εραστής της ήδη από την εποχή της εφηβείας της, πριν τη γνωρίσω εγώ. Ο άνδρας αυτός είχε υιοθετήσει την πολιτική να επιζητεί ερωτικές σχέσεις με το άλλο φύλο από αυτές που έμοιαζαν όσο πιο αδύνατες γίνεται. Για να συνοψίσουμε, η Τρεμολάτη μου, είχε στην επιλογή της συχνά σαδιστικής, ερωτικής πολιτικής της, επηρεασθεί από τη μητέρα της που είχε, και αυτή, πιθανώς δεχθεί την επιρροή της αντίστοιχης του κλέφτη χασάπη. Αναπαριστώ στο μυαλό μου την εικόνα αυτών των σχέσεων με ένα φανταστικό πίνακα, στο ύφος του Ζωρζ Ντε Λα Τουρ: ο πίνακας παρουσιάζει, σε σκοτεινό φόντο, ένα κυριακάτικο δείπνο της οικογένειας με εμένα καλεσμένο, τον κρεοπώλη με ένα σακίδιο ταξιδιού να αγκαλιάζει κρυφά (από τους υπόλοιπους αλλά όχι από τον θεατή) την Τρεμολάτη η οποία κοιτάζει τα ερωτευμένα μάτια μου με μίσος και σπρώχνει μυστικά το δικό της βαλιτσάκι κάτω από το τραπέζι, ενώ η μητέρα της έχει στραμμένο το βλέμμα στα αιθέρια και ο δείκτης του δεξιού χεριού της δείχνει προς τον κόσμο των Ιδεών. Επηρεασμένος από τη σειρά αυτή των συμπεριφορών, αναγκάσθηκα να αναμορφώσω κι εγώ την ερωτική πολιτική μου: στο εξής θα αναζητούσα νέες γυναίκες που διατηρούσαν κρυφά σχέσεις με τους πατριούς τους. Καθώς, όμως, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να το γνωρίζεις με σιγουριά ή έστω να το υποθέτεις μόνο, αναγκάσθηκα να ψάχνω γυναίκες που επρόκειτο να κλεφτούν συμβολικά, δηλαδή να εγκαταλείψουν τη ζωή της κόρης, ακολουθώντας εκείνον που θα τις έκανε παντρεμένες γυναίκες. Αυτός ο γυναικείος πληθυσμός είναι πιο εύκολο να εντοπιστεί από τον προηγούμενο που είχα θέσει ως στόχο μου αλλά, και πάλι, τα ερωτικά οφέλη υπήρξαν πενιχρά. Αποφάσισα, λοιπόν, να παντρευτώ προκειμένου να έχω, έστω για λίγους μήνες, την ικανοποίηση μιας επιτυχημένης ερωτικής πολιτικής και, μετά το γάμο, για να αντλώ κάποια χαρά από την άχρηστη, πλέον, παλαιά στρατηγική μου, στις τρυφερές στιγμές με τη γυναίκα μου, να την αποκαλώ η λογοδοσμένη.