Καθώς έβγαινα από το αμφιθέατρο

μια φοιτήτρια με πελώρια μαύρα γυαλιά

κι ένα κόκκινο τατουάζ στον λαιμό

(έμοιαζε με αρχαιοελληνικό μαίανδρο)

στάθηκε μπροστά μου και μου έκοψε τον δρόμο.

«Μπορώ να σας μιλήσω;» είπε.

«Ναι», είπα. «Αν και είμαι λίγο βιαστικός».

«Το ποίημά σας ‘Αναμνήσεις από τα κρεματόρια’ είναι υπέροχο», είπε.

«Μα δεν τον έχω γράψει εγώ», είπα.

«Με κοροϊδεύετε», είπε.

«Γιατί να κάνω κάτι τέτοιο;» είπα.

«Αφού αναγνώρισα αμέσως το ύφος σας», είπε.

«Και ποιο είναι αυτό;» είπα.

«Μόνο εσείς χρησιμοποιείτε τις παρενθέσεις μ’ αυτόν τον τρόπο», είπε.

«Πολλοί ποιητές χρησιμοποιούν παρενθέσεις», είπα.

«Όχι όμως για να δημιουργήσουν αυτού του είδους την αλλόκοτη πολυφωνία», είπε.

«Και τι πραγματεύεται το συγκεκριμένο ποίημα;» είπα.

«Ό,τι υπαινίσσεται ο τίτλος», είπε. «Τα κρεματόρια είναι μεταφορά».

«Τίνος πράγματος;» είπα.

«Συμβολίζουν το τέλος του ευρωπαϊκού πολιτισμού», είπε.

«Έχω γράψει ποιήματα για το τέλος», είπα.

«Το γνωρίζω», είπε. «Αλλά αυτό είναι το πιο ολοκληρωμένο».

«Ίσως γράψω κάποτε ένα ποίημα για τα κρεματόρια», είπα.

«Προτιμώ αυτό που κρατώ στα χέρια μου τώρα», είπε.

«Δεν σας ενοχλεί που το έχει γράψει άλλος», είπα.

«Άλλος; Το εγώ είναι πάντοτε ένας άλλος», είπε.

«Έχετε διαβάσει Ρεμπώ;» είπα.

«Όχι. Έχω διαβάσει όμως Χάιντεγκερ και Σμιτ», είπε.

«Δεν έχει σημασία», είπα.

«Θα το υπογράψετε;» είπε.

«Αφού επιμένετε», είπα.

«Ποιο είναι το όνομά σας;» είπα.

«Μάρθα», είπε. «Αλλά θα ήθελα να το αφιερώσετε στη μητέρα μου».

«Και το δικό της όνομα ποιο είναι;» είπα.

«Έύα», είπε.

«Και με τι ασχολείτε η μητέρα σας, αν επιτρέπετε», είπα.

«Αυτή τη στιγμή είναι στη Σέρα Νέγκρα

και προσπαθεί να εντοπίσει κάποια χαμένα χειρόγραφα του Μένγκελε», είπε.

«Η μητέρα σας είναι ναζί;» είπα.

«Ναι, αλλά διαβάζει πολύ ποίηση», είπε.

«Καλύτερα να διαβάσει τον Αγώνα μου», είπα.

«Λέτε να μη τον έχει διαβάσει;» είπε

«Δεν μπορώ να υπογράψω το ποίημα.», είπα.

«Δεν πειράζει», είπε. «Θα το υπογράψω εγώ».

«Ως τι;» είπα.

«Ως Γιόζεφ», είπε. «Aufwiedersehen!»