Η επιστροφή των ποταμών / Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν

Τo έργο του Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν (γ. 1935) αποτελείται από έντεκα νουβέλες, δέκα ποιητικές συλλογές και μία συλλογή σύντομων πεζογραφημάτων. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, το παιγνιώδες και γλυκόπικρο ύφος και η ευρηματικότητα, είναι στοιχεία που θα συναντήσει κανείς στο σύνολο του έργου του. Έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του το 1984. Στα ελληνικά έχουν μεταφρατεί Ποιήματά του από τον Κ. Γιαννουλόπουλο (Νεφέλη 1982) και τα βιβλία του: Το τέρας των Χώκλιν, Γράμματα 1981· Η έκτρωση, Γράμματα 1982 (και Ενύπνιο 2018)· Το ψάρεμα της πέστροφας στην Αμερική, Πλέθρον 1984· Ο Γουίλλαρντ και τα τρόπαια του Μπόουλινγκ, Ελεύθερος Τύπος 1990.

Η επιστροφή των ποταμών (1957)

Όλα τα ποτάμια χύνονται στη θάλασσα∙
κι όμως η θάλασσα δεν γεμίζει∙
πάνε στον τόπο απ’ όπου έρχονται τα ποτάμια,
εκεί επιστρέφουν ξανά.

Βρέχει σήμερα
πάνω στα βουνά.

Είναι μια ζεστή, πράσινη βροχή
κι έχει τον έρωτα
στις τσέπες,
διότι η άνοιξη ήρθε
και δεν ονειρεύεται
τον θάνατο.

Τα πουλιά φτιάχνουν μουσική
σαν ρολόγια που χτυπούν στον ουρανό
σε μια γη
όπου τα παιδιά αγαπούν τις αράχνες
και τις αφήνουν να κοιμούνται
στα μαλλιά τους.

Ένα ψιλόβροχο τσιτσιρίζει
στο ποτάμι
σαν τηγάνι
γεμάτο ανθούς που τηγανίζονται
και με κάθε σταγόνα
βροχής
ο ωκεανός
αρχίζει ξανά.

Το κάστρο των κορμοράνων (1958)

Ο Άμλετ
μ’ έναν κορμοράνο
υπό μάλης
παντρεύτηκε την Οφηλία.
Ήταν ακόμη
βρεγμένη απ’ τον πνιγμό.
Έμοιαζε με
λευκό λουλούδι
που ’χε μείνει
πάρα πολλή ώρα
στη βροχή.
Σ’ αγαπώ,
είπε η Οφηλία,
κι αγαπώ
και το μαυριδερό αυτό
πουλί
που βαστάς
στα χέρια σου.

( Μπιγκ Σερ, Φεβρουάριος 1958 )

Σετ αποκατάστασης κάρμα: είδη 1-4

1. Πάρε αρκετό φαΐ να φας
και φά’ το.

2. Βρες ένα μέρος που να είναι ήσυχο για ύπνο
κι εκεί κοιμήσου.

3. Ελάττωσε τον διανοητικό και τον συναισθηματικό θόρυβο,
ώσπου να φτάσεις στη σιωπή του εαυτού σου
κι αφουγκράσου την.

4.
- 2 (1970)

Οι πάντες θέλουν να πλαγιάσουν
με τους πάντες, έχουν σχηματίσει
ολόκληρες ουρές, γι’ αυτό κι εγώ
θα πλαγιάσω μ’ εσένα. Δεν θα
τους λείψουμε.

Day for Night

Το ταξί με πηγαίνει στο σπίτι
διασχίζοντας την αυγή το Τόκιο.
Έμεινα ξύπνιος όλη νύχτα.
Θα ’χω αποκοιμηθεί προτού ο ήλιος
ανατείλει.
Θα κοιμηθώ όλη τη μέρα.
Το ταξί είναι μαξιλάρι,
οι δρόμοι είναι σκεπάσματα,
η αυγή είναι το κρεβάτι μου.
Το ταξί ησυχάζει το κεφάλι μου.
Είμαι καθ’ οδόν για τα όνειρα.

_{(Τόκιο, 1η Ιουνίου 1976)}

Καλή τύχη, Κάπτεν Μάρτιν

Μέρος 3ο [ Η μποτίλια, 1976 ]

Ένα παιδί στέκεται ακίνητο.
Βαστά στα δυο του χέρια μια μποτίλια.
Μες στη μποτίλια είναι ένα καράβι.
Το κοιτά με μάτια
ορθάνοιχτα.
Αναρωτιέται πού να μπορεί να πλεύσει
ένα καραβάκι που ’ναι
φυλακισμένο σε μποτίλια.
Σε πενήντα χρόνια από τώρα
θα το μάθεις, Κάπτεν Μάρτιν,
αφού το πέλαγος (όσο μακριά κι αν φτάνει)
δεν είναι παρά άλλη μια μποτίλια.