«Μια μέρα, το χειμώνα του 1973, πήγα στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Μπουένος Άιρες, την οποία διύθυνε ο Μπόρχες. Καλοντυμένος, με λευκό πουκάμισο, με περίμενε κάτω από τον θόλο του αναγνωστηρίου. Μόλις τον ενημέρωσαν ότι έφτασε ο εκδότης από το Μιλάνο, άρχισε να βαδίζει προς το μέρος μου, απευθύνοντάς μου έναν στίχο από την Κόλαση του Δάντη: Tu duca, tu signore, tu maestro («Θα είσαι ο οδηγός μου, ο κύριος και ο αφέντης μου»).

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν ένα είδος ευγενικής χειρονομίας προς έναν Ιταλό επισκέπτη, ή ίσως ήταν ο μόνος στίχος της Θείας Κωμωδίας που γνώριζε. Δεν άργησα να ανακαλύψω ότι την ήξερε σχεδόν ολόκληρη απέξω». [Συνένεντυξη στον Stefano Salis, περ. Αpartamento, Noεμβρ. 2018)]

Από τη συνάντηση εκείνη προέκυψε το 1977 «Η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ» [ βλ. Χάρτης #8 ] που σχεδίασε ο Μπόρχες, προλογίζοντας όλους τους τόμους και η οποία κυκλοφόρησε ιταλικά, γαλλικά, αγγλικά ισπανικά και σε άλλες γλώσσες, περιλαμβάνοντας σπάνιους τίτλους και μια σειρά άλλων σπουδαίων βιβλίων (πάνω από 45 συνολικά). Ενδεικτικά:

«Αργότερα, ο Μπόρχες ήρθε στο σπίτι μου μερικές φορές. Συνήθως καθόταν με το μπαστούνι ανάμεσα στα πόδια του και κοιτούσε στο διάστημα. Κάποιο βράδυ μιλήσαμε για κήπους. Ανέφερε το δοκίμιο του Οράτιου Ουόλπολ [ On Modern Gardening, 1770 ]. Του είπα δειλά για την ιδέα ενός κήπου σε σχήμα λαβύρινθου φτιαγμένο με φυτά μπαμπού. Με ρώτησε γιατί μπαμπού. Απάντησα ότι ήταν ένα διακριτικό και μυστικιστικό φυτό. Σώπασε. Κατόπιν ρώτησε, τι είδους λαβύρινθος. Απάντησα: Ο μεγαλύτερος λαβύρινθος του κόσμου. Σώπασε πάλι. Και μετά από λίγο συνέχισε: Ο μεγαλύτερος λαβύρινθος του κόσμου είναι η έρημος, είπε.

_{Πηγή: https://www.alainelkannintervi...}