Χάρτης 22 - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2020
https://dev.hartismag.gr/hartis-22/metafrash/pente-poihmata
Ο χρόνος είναι ένα μουλάρι
Ο χρόνος
δεν κινείται
είναι σαν ένα μουλάρι
κάθεται
στη μέση
μιας διασταύρωσης
το κλωτσάω
το τραβάω
από το καπίστρι
τινάζεται
δεν κινείται
στο μεταξύ
γύρω
από το ζώο
κυλάνε όλα
μαύρα και αδιαφανή
ρέουν
κυκλικά
τρέχουν
ξαπλώνω στο κρεβάτι
στο τέλος της μέρας
απελπισμένος
ακίνητος
σαν
πέτρινος στύλος
αποκοιμιέμαι
με την παραίσθηση
πως όσο κοιμάμαι
το μουλάρι
σηκώνεται
και φεύγει
η αυγή έρχεται
κοιτάζω
το μουλάρι
είναι πάντα εκεί
στη μέση
της ασφάλτου
δεν έχει κινηθεί
πάντα εκεί
με το κεφάλι
χαμηλωμένο
τα βλέφαρα
κλειστά
με τα ρουθούνια
τεράστια
περιτριγυρισμένα
από μύγες
με την κοιλιά
πρησμένη
με σανό
γεγονός ξεκάθαρο
αποστρέφω το βλέμμα μου
αηδιασμένος
οι φλέβες
φουσκώνουν
με τα πόδια
γυμνά
και αποκομμένα
από τις ογκώδεις
οπλές.
Πρώτα πρόζα και μετά ποίηση
Για μισό αιώνα
έγραφα
με επιτυχία
πρόζα
μυθιστορηματική
και η ζωή
έμοιαζε
πλούσια και γεμάτη
μόλις
έγραψα
ποίηση
η ζωή
μού φάνηκε
φτωχή
και άδεια.
To άρωμα των ρόδων
Ποιος θα μου φέρει πίσω
το μεθυστικό
και αποπνικτικό
άρωμα
από τα λευκά τριανταφυλλάκια
πλεγμένα στις λόγχες
του κιγκλιδώματος
των κήπων
του Μαΐου;
Δεν έχω μυρίσει ξανά
ποτέ κάτι παρόμοιο
μήτε
το άρωμα
του γυναικείου φύλου
στην κορύφωση
της επιθυμίας
είναι καλύτερο
από αυτό.
Η βροχή
Ο ουρανός ήταν γεμάτος
μαύρα
σύννεφα
αλληλοκαλυπτόμενα
και ακίνητα
όπως οι ρυτίδες
ενός μετώπου
προβληματισμένου
οι πρώτες σταγόνες
της βροχής
πέταξαν
στο θερμό άνεμο
άρεσε
στην καρδιά
αυτό το αθώο
προμήνυμα
καταιγίδας
υπενθυμίζει
ότι μπορεί κανείς
να ζει
μόνο
με τις αισθήσεις.
Αντιμαχία
Πόσο ανιαρή
η ζωή
που
όλα πάνε καλά
και τίποτα
δεν πάει άσχημα
πόσο ανιαρή
η ζωή
που
όλα πάνε άσχημα
και τίποτα
δεν πάει καλά.
Ο Αλμπέρτο Μοράβια
γεννήθηκε το 1907 στη Ρώμη. Πέθανε το 1990 στην ίδια πόλη. Υπήρξε μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ταξιδιωτικός δημοσιογράφος και στο έργο του διερεύνησε τον υπαρξισμό, την κοινωνική αποξένωση και τη σεξουαλικότητα. Ξεκινά να γράφει τα πρώτα του ποιήματα σε ηλικία 15 ετών στο διάστημα 1921 και 1926, μεταξύ της Ρώμης και του σανατόριου Codivilla στις Δολομιτικές Άλπεις. Η ασθένειά του και ο εγκλεισμός του επηρεάζει σαφώς την σκοτεινή ατμόσφαιρα των ποιημάτων του τα οποία περιέχουν συμβολισμούς της επιθυμίας του για ελευθερία. Είναι 13 σονέτα και τετράστιχα, επτασύλλαβα με σταυρωτή ομοιοκαταληξία τα οποία στέλνει στη θεία του Amelia Rosselli και ζητά τη γνώμη της. Μεταξύ 1926 και 1927 γράφει τα τελευταία ποιήματα για εκείνη την περίοδο στέλνοντάς τα στον Umberto Morra ο οποίος γίνεται και ο λογοτεχνικός του μέντορας. Ο Μοράβια εκφράζει τη σκέψη του να μην ξαναγράψει ποίηση αναφέροντας “ίσως γράψω ξανά κάποια στιγμή αν συμβεί”. Η ποίηση δίνει τη θέση της στο ευρύτερο πεδίο της πεζογραφίας στο οποίο ο Μοράβια άφησε έργο που τον τοποθετεί στους σημαντικότερους μυθιστοριογράφος του εικοστού αιώνα.
Πενήντα χρόνια αργότερα, ο Μοράβια κλείνει έναν κύκλο και «συμβαίνει» να ξαναγράψει ποίηση. Επί μακρόν διαφυλλάσει από οποιαδήποτε δημοσιοποίηση όλες τις ποιητικές συνθέσεις των πιο ώριμων χρόνων του, μεταξύ 1970 και 1980, εν είδει προσωπικού ημερολογίου. Αφήνει προς έκδοση 83 ποιήματα, χειρόγραφα, με χειρόγραφες διορθώσεις κι έπειτα δακτυλογραφημένα με επιπλέον διορθώσεις. Το γεγονός αυτό συνηγορεί πως τα ποιήματα αυτά προορίζονται για έκδοση. Στη δεύτερη αυτή ποιητική δημιουργία ο Μοράβια διεξάγει έναν διάλογο με το υπόλοιπο έργο του και τον νεότερο εαυτό του μέσα από τα βασικά για εκείνον θέματα: τον έρωτα, το ταξίδι, τη σχέση μεταξύ φύσης και ιστορίας.
Με στοιχεία από τη συλλογή Alberto Moravia Poesie, επιμέλεια Alessandra Grandelis, Βombiani 2019
ΒΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Αλμπέρτο Μοράβια ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.