Περπατούσα στην παραλία, βυθισμένος στις σκέψεις μου,
όταν ξαφνικά με πλησίασε ένα αγόρι.
Στο δεξί χέρι κρατούσε ένα μπαλάκι του τέννις·
στο άλλο, ένα μακρύ λουρί.
Πίσω του, σε απόσταση είκοσι μέτρων, ένα σκυλί
άνοιγε με τα μπροστινά του πόδια μια τρύπα στην άμμο.
«Μήπως είδατε την αδελφή μου», είπε.
«Ναι», είπα.
«Πού είναι;» είπε
«Την καταβρόχθισε πριν λίγο ένα πελώριο ψάρι», είπα.
«Και γιατί δεν κάνατε κάτι να τη σώσετε», είπε.
«Δεν ξέρω κολύμπι», είπα.
«Τότε τι κάνετε εδώ;» είπε.
«Μου αρέσει να βρέχω τα πόδια μου στο νερό», είπα.
«Την ακούσατε να λέει κάτι πριν πεθάνει;» είπε.
«Να φωνάζει τ’ όνομά σου», είπα.
«Και ποιο είναι αυτό;» είπε.
«Ιωνάς», είπα.
«Λάθος ακούσατε», είπε.
«Κι όμως», είπα.
«Δεν έχω αδελφή», είπε. «Σας πειράζω».
«Έχω εγώ», είπα.
«Άρα η δική σας κατέληξε στο στομάχι του», είπε.
«Δυστυχώς», είπα.
«Πάλι καλά», είπε.
«Γιατί;» είπα.
«Θα μπορούσε να ήταν το σκυλί μου», είπε.
«Ποιο σκυλί;» είπα.
«Αυτό που μ’ ακολοθεί», είπε.
«Δεν βλέπω κανένα σκυλί», είπα.
«Έχετε όντως αδελφή;» είπε.
«Όχι», είπα.