Αυτή η άρνηση, αυτό το «δεν», αυτή η απαγόρευση που μπήκε ξαφνικά στην ζωή μας, παίρνει μαζί της το «συν»’ των συναισθημάτων μας αφήνοντας τα αισθήματα μας μετέωρες αισθήσεις στο κενό. Ο πυρήνας της αρνητικής αυτής ώσης που εναντιώνεται στην ζωή, με την έλξη ενός στρόβιλου προκαλεί ρήξη συνέχειας, απροσδόκητη και ανεξέλεγκτη κρίση. Ζούμε πλέον πάνω στο ρήγμα, πάνω στο χάσμα. Οι σεβαστές νησίδες επάρκειας της comfort zone στην μυθολογία της οποίας μάθαμε να υπάρχουμε, μοιάζουν να στρέφονται εναντίον του εαυτού τους με ελιγμούς επιστροφής, ανταπόδοσης, σχεδόν εκδίκησης. Το παραβάν του συμβολικού σκίσθηκε στα δύο, ενώ τα δίχτυα της φαντασιακής παντοδυναμίας μας δεν προστατεύουν πια την φυσική μας ευθραυστότητα. Αποσβολωμένοι, αμήχανοι πλάνητες του αγνώστου, συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να κατεβούμε από το όχημα στο οποίο επιβαίνουμε γιατί δεν υπάρχει πουθενά αλλού να πάμε. Ο κόσμος μας είναι μη ανταλλάξιμος αφού στο σύνολό του δεν υπάρχει πουθενά ισοδύναμο, ούτε εφεδρικός πλανήτης και ατμόσφαιρα.
Πίσω από τις κλειστές πόρτες μας, αυτό το μίασμα, ο χιμαιρικός οργανισμός του παράσιτου, που δεν έχει ψυχή ούτε επώνυμο παρά μόνο υποτιθέμενο αυτουργό, μολύνει την σύσταση του αέρα που αναπνέουμε, εγκαθίσταται και επωάζεται μέσα μας in absentia. Η ανοίκεια μεταιχμιακή του ύπαρξη –τόσο αόρατη αλλά και εκτυφλωτικά τρομακτική– έχει ακλόνητο άλλοθι το πεπρωμένο της κουλτούρας μας, είναι εμβαπτισμένη στο τοπίο των ενσαρκωμένων κοινωνικών μας δεσμών, οφείλει την ύπαρξή της στον πολιτισμό μας, είναι μέρος του όλου του. Πρόκειται για οικουμενικό ατύχημα που διαπράχθηκε στον παρόντα χρόνο, στον κόσμο, στο σώμα και είναι το κλειδί του μέλλοντος μας, μια πολύτιμη πρόβα για το μέλλον. Ο γκροτέσκος χαρακτήρας του –που δεν είναι καθόλου πολιτικά αθώος– και η αρνητική σημασιακή ροή που το χαρακτηρίζει, αλαφιάζει τις ζωές μας. Σοκάρει τις πιο απόκρυφες δομές μας προκαλώντας επιπτώσεις αποπροσωποίησης, οδύνη και τραύματα, υπαρξιακά ξεγλιστρήματα, και μεθύστερο σπαραγμό και πένθος για τις απώλειες, χωρίς να μπορεί να αρθρωθεί, να διατυπωθεί, να κατονομασθεί το κενό νοήματος του. Ερμητικά αδιαπέραστος και με ταυτότητα ανερμήνευτη ο ιός καταπίνει λέξεις, νοήματα και απολογίες, υπερβαίνει τα όρια της συμφυούς με την ύπαρξη μας φλυαρίας, θέτοντας σε αμφισβήτηση και αυτή καθαυτή την συνάντηση των ομιλούντων σωμάτων.
Ένα πυκνό δίκτυο μηνυμάτων και λεκτικών ανταλλαγών διαμείβεται πλέον μπροστά σε οθόνες, μια ομιλία από ανοιχτά στόματα χωρίς σώμα που θέλουν να μιλούν για απόδραση από την φυλακή της αυξημένης δυσπιστίας που έχει απλωθεί σαν τοίχος ανάμεσά τους, του φανατικού αυτού φαντασιακού και ρεαλιστικού αποκλεισμού του σώματος στο να δοθεί και να ληφθεί που θυμίζει μεσαιωνική δεισιδαιμονία. Μια κραυγαλέα αντίφαση ταυτίζει την αποστασιοποίηση με μορφή αλληλεγγύης και προστάζει τον βαθμό μηδέν κάθε πιθανής επαφής μεταξύ των σωμάτων που μοιάζουν πλέον υπόδικα, ένοχα και συγχρόνως έρμαια. Με δυσβάσταχτη αγωνία εκφράζουμε φόβους μήπως παγιδευτούμε ολοκληρωτικά σε αυτό το σημαίνον του άρρητου του θανάτου, αυτό το memento mori που μεταπλάθει σε στήλες άλατος τα εκάστοτε θύματα του, που μπροστά στην δολιότητα του ακόμα και ο θάνατος ωχριά. Ποθούμε την ελευθερία μας και ότι ποθείται είναι πάντα αυτό που λείπει, ποθούμε τους εναγκαλισμούς μας, την ανεπιφύλακτη επαφή, ποθούμε την ψευδαισθητική εγγύτητα και υπερσυνδεσιμότητα του έρωτα.

Αν έχει ήδη κάτι διεισδύσει στο συλλογικό φαντασιακό είναι ότι το μίασμα δεν επιτρέπει ανταρσίες και εξεγέρσεις, ούτε διαπραγματεύσεις και παζαρέματα, θέλει να κηδεμονεύει και να είναι ασυναγώνιστο. Θα πρέπει λοιπόν να αποσυναρμολογήσουμε την ασθμαίνουσα παρούσα πραγματικότητα μας και να συναινέσουμε σε μια νέα, να επαναπροσδιορίσουμε με νέους κώδικες τις ασπίδες των αμυνών μας, τα σημεία αναφοράς μας, τους στόχους μας, τις λιβιδινικές καθέξεις μας, τις εκδοχές ευνουχισμού. Να σπάσουμε το παιχνίδι και να το ξαναφτιάξουμε. Γιατί το αρνητικό στο χρηματιστήριο αξιών είναι μεν ελκυστής αποδιοργάνωσης και οπισθοδρόμησης, δίνει όμως και την ευκαιρία στο κενό που δημιουργείται, απελευθερώνει σημασίες και μας εκπαιδεύει να επέμβουμε στην μοίρα με νέες επινοήσεις αλλά και νέες απαιτήσεις ηθικού κομφορμισμού.
Έχουμε ανησυχήσει, έχουμε τρομοκρατηθεί, νομίζουμε ότι βλέπουμε εφιάλτη, είμαστε όμως όλοι παρόντες εδώ, έτοιμοι και βιαστικοί για το επίτευγμα. Γιατί το ίδιο το γεγονός της ζωής είναι αυτό που επείγει. Μολονότι πάντα διαμεσολαβημένο από την πολυσύνθετη και δραματική εξιστόρηση ελλείψεων, παλινδρομήσεων, αλλοτρίωσης και απωλειών, αρνείται να παραδεχθεί ότι του λείπει κάτι, τείνει προς μια εικόνα πληρότητας και κορεσμού ευχών, επιθυμιών, απολαύσεων.
Και ας μένει πάντα κάτι ανεκπλήρωτο.