Η χώρα τώρα, είτε πρόκειται για έναν ηρακλείτειο διάκοσμο είτε για μια ευριπίδεια άνοδο ποταμών, είτε για έναν πλατωνικά ασύλληπτο τόπο είτε για συμβάν της ντερρινταϊκής ενεργής διαφοράς, είτε για ένα νιτσεϊκό μονοπάτι στο δάσος είτε ένα χαϊντεγκεριανό ξέφωτο στο ίδιο δάσος, είτε για ένα σώμα χωρίς όργανα είτε για ένα σώμα με όργανα σε αποσύνθεση, είτε για ένα μεταφυσικό τόπο, την ιερότητα μιας κρύπτης είτε είναι η εκτεθειμένη φύση του ανθρώπου, είτε είναι η μη αποδοχή της φύσης αυτής και δεν μπορούμε τότε να μιλάμε για φύση ούτε για άνθρωπο είτε πρόκειται για κοινή λογική σε μια δημοκρατία που φροντίζει, είτε πρόκειται για φιλοσοφία ή τέχνη που ίσως κάποτε μας δώσουν την πιο ανοιχτή και απελευθερωτική δημοκρατία ή αντιστρόφως, είτε η χώρα είναι μακριά είτε κοντά, είτε μας περιβάλλει είτε την περιβάλλουμε, είτε πεθαίνει κανείς σε αυτή είτε είναι αδύνατον να πεθάνει κανείς σε αυτήν, είτε αυτή πεθαίνει η ίδια είτε είναι αδύνατον να πεθάνει, υπερβαίνοντας τον θάνατο και κάθε φυσικό και μεταφυσικό όριο ή τέλος, η χώρα σαν να θέλει να αναπνεύσει, να γαληνέψει, να αφουγκραστεί τον εαυτό της στην τραγική ευφορία του τώρα, εδώ.

Το μάτιασμα της υπερβολικής απελπισίας και η ματιά της απελπιστικής υπερβολής ίσως σβήσουν για πάντα την πιθανή στιγμή της αφύπνισης από τον συχνά επανερχόμενο εφιάλτη που γίνεται η Ελλάδα. Ένας εφιάλτης που επιτίθεται ανηλεώς και ο οποίος δέχεται αντεπίθεση το ίδιο ανηλεώς. Θα πρέπει ίσως να βρεθεί μια νέα λέξη για την κατάσταση αυτή, τις δυνάμεις που δημιουργούν τον εφιάλτη αυτόν, που τον τροφοδοτούν και τον διαχέουν σε διάφορες μορφές, σε διαφορετικές εντάσεις, που τον ανακυκλώνουν με τέτοια αδιαφορία για οποιαδήποτε στιγμή, πτυχή, συμβάν. Ναι, διαβάζοντας τον Δημητριάδη, η Ελλάδα μπορεί να φαντάζει ως ένας εφιάλτης από τον οποίο προσπαθώ να ξυπνήσω, και ίσως, στον τρόμο και το σκοτάδι του εφιάλτη, το καταφέρω αν γίνω εγώ ένας μεγαλύτερος εφιάλτης για την Ελλάδα, από τον οποίο πρέπει να ξυπνήσει αυτή. Αν η υπερβολή μου υπερβεί την υπερβολή της. Μια εφιαλτική, αποπνιχτική, απύθμενη στιγμή και ο πανικοβλημένος, αποτυφλωμένος λόγος της. 

Προς τη δύση με μια επίμονη εναντίωση κατά της δύσης του μοντερνισμού, με έναν αντιμοντερνισμό μέσα στον χώρο του μοντερνισμού, ένα μανιώδη αντιμοντερνισμό που ακατάπαυστα αυτοοριοθετείται, αυτοεφευρίσκεται, αυτοεπιβεβαιώνεται, στρέφεται ενάντια στον εαυτό του και απρόσμενα επιλέγει τις στιγμές που τον ειρωνεύεται και τον αναιρεί, που γίνεται ηχώ γλώσσας καινής και φαινομενικά, φενακικά εκκενωμένης. Στιγμές που υπερβαίνει τον εαυτό του, τον (αντι)μοντερνισμό του. Ένα δόγμα που κονιορτοποιείται από ένα άλλο δόγμα ή που αποκαλύπτει την αυταπάτη που το υποβαθρώνει. Η δύση όμως είναι πάντα η ανατολή, η ατέρμονη, ασάλευτη και σαλεμένη ανατολή της γλώσσας, της δημοκρατίας του λόγου και του επέκεινά του. Ένα σύννεφο ή ένα διαστημόπλοιο περιμένει την αναχώρηση. 

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Δημήτρη Δημητριάδη ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ