(Μνήμη Ζ.Μ., τέλη Φεβρ.1954 - τέλη Φεβρ. 2020)

Τα κύματα, η θάλασσα, η γη και ο ουρανός άστραφταν τόσο πολύ, όπως στον σολωμικό στίχο «α, το φως που σε στολίζει/δεν είν΄όχι από τη γη…». Καθόμασταν σε ένα περβάζι κάτω από το στέγαστρο παραθαλάσσιας ταβέρνας και ξαφνικά εισβάλει μία παρέα από Αθηναίους, ανάμεσα στους οποίους ο εξαίρετος τυπογράφος παλαιάς κοπής και εκδότης (Στιγμή) Αιμίλιος Καλιακάτσος που τον ήξερα από τη φήμη ότι κάθε Σάββατο μαζευόταν στο τυπογραφείο του για ένα ουζάκι διάφοροι επώνυμοι (Μαρωνίτης, Γονατάς…). Το περίεργο ήταν ότι τα πάντα άστραφταν και κάτω από το στέγαστρο.    
Ξαφνικά, ένας από την παρέα εμφανίζει ένα μπουζούκι, με κοίταξε που τον κοίταξα παραξενεμένος και, χωρίς να έχουμε καν ανταλλάξει μία κουβέντα, μου λέει: το "Είν΄ευτυχής ο άνθρωπος…" το ξέρεις;». «Ναι» του λέω, και το είπα όλο ενώπιον της παρέας, χειροκροτούμενος θερμά στο τέλος… «είν΄ ευτυχής ο άνθρωπος / που αγάπη δεν γνωρίζει / και για κοπέλες όμορφες / το νου του δεν σκοτίζει….». Ένα παλιό βαρύ ρεμπέτικο που το έλεγε ο Στράτος Παγιουμτζής. Με κοίταξαν όλοι με ύφος μεταξύ θαυμασμού και «από πού ξεφύτρωσε αυτός;».
Αμέσως μετά ο ταβερνιάρης –έμαθα αργότερα ότι δε ζει πια– εντελώς υπερήφανος φώναξε : «Παιδιά τρεχάτε, ψαρόσουπα από ροφό που τον ψαρέψανε πρωί πρωί». Καταλαβαίνετε το τι αγαλλίαση επακολούθησε…    

Το φως, όσο περνούσε η ώρα, μεταβαλλόταν πλέον σε απόκοσμες λάμψεις διαμαντιών και βρεθήκαμε κολυμπώντας μόνοι σε μία σπηλιά με πολύ ρηχά κατάφωτα νερά και άνοιγε τους αχινούς χωρίς να τρυπιέται, με μία απίστευτη ευκολία.

Είχε αρχίσει να έρχεται το απόγεμα και το διαμαντένιο φως επέμενε. Και ξαφνικά άρχισαν να καλύπτουν τον ουρανό με φοβερούς ήχους πετάγματος κοπαδιών από αποδημητικά πουλιά, τα φτερά των αγγέλων των φορητών εικόνων, των πινάκων και των τοιχογραφιών του Μουσείου Ζακύνθου και σκοτείνιασε ο τόπος απότομα. Ζούσαμε φαίνεται κοσμογονικές στιγμές. Πάνω από το μαύρο πλέον του ουρανού με τους κυματισμούς και τα πλαταγίσματα απειράριθμων φτερών αγγέλων, σίγουρα υπήρχε χρυσό φόντο, όπως εκείνο του ηλιοβασιλέματος ή των εικόνων, και πιο πάνω εκείνο το διαμαντένιο φως.