Πριν γεννηθώ είχα ήδη σημάδια.

Τότε ήξερα να τα κρύβω.

Όταν γεννήθηκα στο δεξί μου πόδι οι μεγάλοι είδαν ένα σχήμα που έμοιαζε με χταπόδι.

Κι ας είχε εφτά πόδια.

Κι ένα ακόμα στο χέρι μου.

Αυτό δεν έμοιαζε με τίποτα.

Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου είχα σημάδια από φιλιά στο κεφάλι, στα χέρια και στα μάγουλα.

Αυτά ήταν αόρατα.

Τη μέρα που έσβησα δύο κεράκια η μαμά μού έμαθε το σημάδι-ρολόι.

Μια μικρή δαγκωνιά στο χέρι και… τικ-τακ! Λίγες στιγμές μετά, το ρολόι εξαφανίζεται.

Όταν έγινα τριών έπεσα από τρία σκαλιά. Τα σκαλιά μου άφησαν δυο μελανιές –μία στο κούτελο και μία στο πόδι.

Μαγικά σημάδια που άλλαξαν χρώματα –έγιναν μοβ, πράσινα, καφετιά και μετά κρύφτηκαν.

Τα σημάδια από τα φιλιά έρχονταν κι έφευγαν.

Και μερικά από αυτά είχαν χρώμα κόκκινο, ροζ και κερασί.

Όσο μεγάλωνα τόσο πιο πολλά σημάδια μάθαινα.

Σημάδια σαν χνούδι –στο χώμα το χορτάρι, στο σώμα οι τριχούλες.

Σημάδια χρωματιστά κυματάκια –γιατί τα τρίβει η μαμά με το σφουγγάρι;

Σημάδια ολόισιες γραμμές που τσούζουν λίγο –έχουν χάρακα οι γάτες;

Σημάδια που έκαναν τα αυτιά μου κόκκινα –όταν τα βουνά φορούσαν άσπρο σκουφί.

Σημάδια που όλο μού ζητούσαν να τα ξύνω –αυτά έρχονταν πάντα το καλοκαίρι.

Στο σχολείο έμαθα τι είναι χάρτης.

Τότε κατάλαβα ότι κι εγώ μοιάζω με χάρτη μαγικό.

Τα σημάδια ήταν οι χώρες μου που όλο ήθελαν ν’ αλλάζουν θέση, να φεύγουν

και να έρχονται ξανά.

Μεγαλώνω.

Μαζί μου μεγαλώνουν τα σημάδια.

Σημάδια που φαίνονται και δεν πονάνε καθόλου.

Σημάδια που δεν φαίνονται και πονάνε πολύ.

Σημάδια περαστικά.

Σημάδια που δεν φεύγουν με τίποτα.

Σημάδια που παίζουν κρυφτό.

Σημάδια που δεν παίζουν ποτέ.

Ο χάρτης μου μεγαλώνει. Είναι ακόμα μαγικός.

Τα σημάδια είναι οι χώρες, τα βουνά, τα νησιά, οι θάλασσες, οι πόλεις και τα χωριά μου που όλο θέλουν ν’ αλλάζουν θέση, να φεύγουν και να έρχονται ξανά.

Κι όποιος φοβάται, ντρέπεται ή δεν ξέρει ακόμα να κοιτάζει στα μάτια, μπορεί να με γνωρίσει αλλιώς.

Ψάχνοντας στον χάρτη μου.