Τον βασάνιζε το φυσικό φως. Είτε στο εργαστήριό του είτε με το καβαλέτο και τα πινέλα στον δρόμο, πάσχιζε να μην υπάρχει διαφορά από τη μία μέρα στην άλλη, από τη μία ώρα στην άλλη. Φρόντιζε να είναι ακριβώς στην ώρα του, ώστε να αποδόσει την ίδια φωτεινότητα που είχε συλλάβει ένα εικοσατετράωρο πριν, λαβαίνοντας υπόψη του ότι το λεπτό της προηγουμένης διέφερε του λεπτού της ίδιας ώρας την επομένη. Δεν τον ενδιέφερε το θέμα του, αν δεν πετύχαινε την ροή του χρόνου μέσα από την ακινησία του φωτός. Αν δεν είχε προλάβει, δεν έβαζε ούτε μία πινελιά. Χρειάστηκε επτά έτη (1974-1981) για να ολοκληρώσει τον πίνακα «Gran Via» της Μαδρίτης, ώρα πρωινού δίχως διαβάτες και δίχως οχήματα, ο «Μεγάλος Δρόμος» τυλιγμένος στο μούχρωμα, σκιασμένος, το μάτι αιχμαλωτίζεται από την προοπτική, ενώ το κατευθυντήριο σήμα κυκλοφορίας στο οδόστρωμα διώχνει το βλέμμα έξω από το κάδρο. Από τον πρόβολο ενός πολυόροφου κτιρίου, μου έδειχνε τις απογευματινές σκιές που άλλαζαν την όψη της Μαδρίτης προς το πορφυρό και, σύντομα, στο μωβ. Συμβουλευόταν το ρολόι του, καθόριζε με ακρίβεια λεπτού την αυριανή εργασία του, πρόσωπο χαραγμένο, μέτωπο φαρδύ, το δεξί χέρι απλωμένο σαν να μάστευε το φως.