Για τον Rod Smith

Λάτρις του ήλιου εγώ, μέσα στην απουσία του ήλιου,
μέσα στα πράγματα που δεν θυμάμαι, στην εχθρότητα της νύχτας,
η νύχτα του νέον και μπλε μπλε νύχτα, τα πλάσματα στην παραλία,

Ξαφνικά, να θυμάσαι τον ήλιο και όλα τα πλάσματα
στην παραλία, ξαφνικά να θυμάσαι τον ήλιο και μικρές
χτυπημένες απ’ τον ήλιο χελώνες, ξαφνικά η νύχτα του νέον
κυκλώνοντας μικρές χελώνες όλες κυκλωμένες από τη νύχτα
επάνω στις χελώνες στην παραλία,

θαλάσσια πλάσματα και αγριόπαπιες, η μπλε μπλε νύχτα,
οι χελώνες στην παραλία όλες λατρεύοντας τον Απόλλωνα, ξαφνικά
εκσφενδονίζομαι στη βιβλιοθήκη σου, για να μη γίνω ποτέ αυτό που ήμουν πριν,
κυκλωμένη από λεπτότατο φως μέσα στο σκοτάδι και σφίγγοντας μικρές χελώνες

Πήγαινε πίσω στην παραλία και θυμήσου τον ήλιο,
ξαφνικά, κυκλωμένος από νέον, πήγαινε πίσω, πήγαινε πίσω στην
παραλία και λάτρεψέ την, πήγαινε πίσω σε αυτό που ήμουν πριν,
μία πιστή λάτρις στην παραλία, του Απόλλωνα, μέσα στη λεβάντα
πλάι σε αγριόπαπιες στης θάλασσας τη νυχτερινή ακτή.

Εδώ εφαρμόζονται τεχνικές οι οποίες θυμίζουν τους τρόπους παραγωγής των αρχαίων επών. Ο βασικός κορμός του ποιήματος συγκροτείται από ένα μικρό σύνολο φράσεων και υπόκειται σε επαναλήψεις, τροποποιήσεις και ελάχιστες προσθήκες. Οι φράσεις επαναλαμβανόμενες, τροποποιούμενες, συνδυαζόμενες μεταξύ τους και επανασυνδυαζόμενες παραπέμπουν στους επικούς λογότυπους, οι οποίοι έχουν παρόμοια συμπεριφορά. Η γλώσσα επιπλέον χρησιμοποιείται ως υλικό. Μόνο έτσι μπορoύν να συρραφούν το παρελθόν στην ηλιόλουστη παραλία και η παροντική νύχτα που φωτίζεται από το νέον. Μόνο έτσι επίσης μπορεί να μετατραπεί η απουσία του άλλου σε παρουσία. Ο λόγος αποδεικνύεται ανίκανος να αποτυπώσει το εδώ και το τώρα. Ο ποιητικός όμως λόγος είναι ο μόνος αρμόδιος για να επαναφέρει αυτό που πέρασε και αυτόν που έφυγε, επειδή τους καθιστά περισσότερο υλικούς από όσο η ανάμνηση.

Οι Αμερικανοί ποιητές έχουν την ικανότητα να κατασκευάζουν εικονικά τοπία, όπου προσκαλείται οποιοσδήποτε, για να τους υποκριθεί στα προσωπικά τους δράματα. Η πρόσκληση στο συγκεκριμένο ποίημα γίνεται με τη μίμηση της διαδικασίας του υπνωτισμού. Όπως και άλλοι Αμερικανοί ποιητές η Lisa Jarnot κατανοεί απολύτως τη σκηνοθετική λειτουργία του λόγου.

Επηρεασμένη από την beat ποίηση, το Black Mountain και τη Σχολή της Νέας Υόρκης, η Lisa Jarnot εμφανίστηκε τη δεκαετία του ’90 ως βασική εκπρόσωπος της μεταγλωσσοκεντρικής avant-garde. Γεννήθηκε στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης το 1967. Έχει εκδώσει, μεταξύ άλλων, τις ποιητικές συλλογές Black Dog Songs (2003) και Night Scenes (2008). Το ποίημα «Ξαφνικά, πέρυσι το καλοκαίρι» (“Suddenly, Last Summer”) περιλαμβάνεται στο βιβλίο Joie De Vivre: Selected Poems 1992-2012 (City Lights Spotlight Series No. 9, Σαν Φρανσίσκο 2013).