Ξεφυλλίζοντας νωχελικά
ένα σύγγραμμα νευρολογίας
το μάτι μου έπεσε
στο σύνδρομο
με το κινηματογραφικό όνομα
phantom limb:
μέλος φάντασμα

Άνθρωποι ακρωτηριασμένοι
για οποιοδήποτε λόγο
αναφέρουν ότι αισθάνονται
συχνά πυκνά
φαγούρα ή κάψιμο
στο σημείο όπου βρισκόταν
αυτό
που ήταν κάποτε δικό τους

Ασυναίσθητα προσπαθούν
να το ξύσουν
να το χαϊδέψουν
να το ηρεμήσουν
μάταια όμως
το χέρι τους πιάνει μόνο
κενό
κι αυτό
συνεχίζει να τους τρώει

Χαμογέλασα καθώς
αναστήθηκαν πικρές αναμνήσεις
γι’ αγάπες
απογοητεύσεις
αποχωρισμούς
η ιστορία της ζωής μου:
νόμιζα πως το είχα
το έχασα
με τρώει
αγκαλιάζω το τίποτα

Στις όχθες της ήρεμης λίμνης
στήσαν πελώριο οβάλ ηχείο

ξαφνικά να παίζει ξεκίνησε
μια μελωδία με τέμπο αργό

δυνατά μπάσα σιγανά πρίμα
δονήσεις στο έδαφος κυματάκια στη λίμνη

σταδιακά ανέβαινε η ένταση του ήχου και
ο ρυθμός γινόταν πιο ζωηρός

στην κορύφωση επάνω ένας γδούπος!
σιωπή μετά

οι πάπιες που φώλιαζαν δίπλα στο ηχείο
σαν άγριο κοπάδι πετάξαν ψηλά

Ο Βιετναμέζος μοναχός Θικ Κουάνγκ Ντουκ
σε κεντρική της Σαϊγκόν πλατεία πυρπολήθηκε
ως ένδειξη διαμαρτυρίας προς το καθεστώς

η μυρωδιά από βενζίνη και καμένη σάρκα
γέμισε την ξερή ατμόσφαιρα
ήταν κι αυτό μια αλλαγή απ’ τη νηνεμία

μαζεύτηκαν περαστικοί περίεργοι χασομέρηδες
που μείναν άφωνοι καθώς μετατρεπόταν
από φθαρτό σαρκίο σε ουράνιο σώμα

στη στάση του λωτού ακίνητος καθόταν
μέχρι την τελευταία του πνοή ν’ αφήσει
διαλογιζόμενος γαλήνιος μέσα σε πύρινη αγκαλιά

έμοιαζε στους τρελούς αυτούς τους παρεξηγημένους
που άφοβα μες στη φλόγα του έρωτα ορμούν
όχι για να καούν και να απογίνουν στάχτη

αλλά για να βρεθούν όπως ελάχιστοι
στη μέγιστη γαλήνη