Στις 6 Ιουνίου 1982, μαζική καρδιακή προσβολή έκαψε την ασφάλεια του μηχανήματος ηλεκτροκαρδιογραφημάτων που ήταν συνδεδεμένο με τον Κένεθ Ρέξροθ (Kenneth Rexroth, 1905). Καθώς το γεμάτο φεγγάρι υψώνεται / Ο κύκνος τραγουδά / Εντός του ύπνου / Στη λίμνη του μυαλού. Το ποίημα αυτό είναι χαραγμένο στον τάφο του στο κοιμητήριο της Σάντα Μπάρμπαρα. Είναι νομίζω ο μόνος τάφος που κοιτάζει προς τον Ειρηνικό.
Σε μεταφράσεις ποίησης από την άλλη πλευρά του ωκεανού, από την Κίνα και την Ιαπωνία και ιδίως Ιαπωνίδων ποιητριών, αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σε ανθολογίες άρχισε να περιλαμβάνει κάποια ποιήματα μιας νέας ποιήτριας από την Ιαπωνία με το ψευδώνυμο Μαριτσίκο (ή Μέρ-Τσίκο, όπως ακούγεται στα αγγλικά). Το 1978 κυκλοφόρησαν «Τα ερωτικά ποιήματα της Μαριτσίκο (The Love Poems of Marichiko) μεταφρασμένα από τον Κένεθ Ρέξροθ».
Πρόκειται για μια σύγχρονη γυναίκα, αν και στα ποιήματα υπάρχουν ελάχιστες αναφορές στη σύγχρονη ζωή. Δεν είναι σαφές ποιος είναι ο αγαπημένος της, ποιο είναι το υποκείμενο ή αντικείμενο του έρωτά της, τι φύλο έχει, αν έχει. Σε σύντομα ερωτικά ποιήματα σε χρονολογική σειρά, η αφηγήτρια επιθυμεί, κάποτε συναντά, ονειρεύεται, χάνει και χάνεται στο συγκείμενο του έρωτά της, σε σχέση αποκλειστικά προς τον οποίο προσδιορίζεται.
Στην αγάπη διαλύονται υποκείμενο και αντικείμενο του έρωτα, απολύονται δημιουργός και μεταφραστής, ποιητής και αναγνώστης. Ανταλλάσσουν θέσεις ο ίδιος και ο άλλος, ανταλλάσσουν θέσεις η ποίηση και η ζωή. Η εξομολόγηση καταργείται μέσω της εξομολόγησης. Τα ποιήματα της νέας ποιήτριας Μαριτσίκο από την Ιαπωνία τα έχει γράψει στα αγγλικά (και στα ιαπωνικά) ο Ρέξροθ.
Πριν στραφεί προς την ανατολή, ο Κένεθ Ρέξροθ υπήρξε κεντρική φυσιογνωμία της «Αγιοφραγκισκανής Αναγέννησης», των καλλιτεχνικά και πολιτικά αντι-ακαδημαϊκών και ανατρεπτικών ρευμάτων που, με επίκεντρο το Σαν Φρανσίσκο, οδήγησαν στην αμερικανική «δεκαετία του ‘60». Βέβαια χρόνια αργότερα, έχοντας ήδη μαλώσει μαζί τους, όταν το περιοδικό Time τον αποκάλεσε «πατέρα των Beats», διαμαρτυρήθηκε: «Ένας εντομολόγος δεν είναι έντομο.»
18 ερωτικά ποιήματα της Μαριτσίκο
IV
Με ρωτάς τι σκεφτόμουν
Πριν γίνουμε εραστές.
Η απάντηση είναι απλή.
Πριν σε συναντήσω
Δεν είχα τίποτε να σκεφτώ.
VII
Κάνοντας έρωτα μαζί σου
Είναι σαν να πίνω θαλασσινό νερό.
Όσο πιο πολύ πίνω
Τόσο πιο πολύ διψώ
Και τίποτε δεν θα με ξεδιψάσει
Αν δεν πιω όλη τη θάλασσα.
IX
Με ξυπνάς,
Χωρίζεις τους μηρούς μου και με φιλάς.
Σου δίνω τη δροσιά
Του πρώτου πρωινού του κόσμου.
XII
Έλα σε εμένα, όπως έρχεσαι
Απαλά στο ρόδινο στρώμα από κάρβουνο
Στο τζάκι μου
Που λάμπει στο νυχτερινό δάσος.
XV
Επειδή ονειρεύομαι
Εσένα κάθε βράδυ,
Οι μοναχικές μου ημέρες
Είναι μόνον όνειρα.
XVI
Ζεματισμένο από έρωτα, το τζιτζίκι
Φωνάζει. Σιωπηλό όπως η πυγολαμπίδα,
Το σώμα μου αναλώνει ο έρωτας.
XVIII
Η άνοιξη ήρθε φέτος νωρίς.
Δάφνη, δαμάσκηνα, ροδάκινα,
Αμύγδαλα, μιμόζα,
Όλα ανθίζουν μαζί. Κάτω από
Το φεγγάρι, η νύχτα μυρίζει όπως το σώμα σου.
XXV
Η γλώσσα σου παίζει και κινείται
Μέσα μου και γίνομαι
Κούφια και φλέγομαι από
Φως που περιστρέφεται, όπως μέσα του
Τεράστιο μαργαριτάρι διαστέλλεται.
XXVII
Όπως ήρθα από το
Ζεστό μπάνιο, με πήρες μπροστά
Στον οριζόντιο καθρέφτη
Δίπλα στο χαμηλό κρεβάτι, ενώ
Το στήθος μου έτρεμε στα χέρια σου
Οι γλουτοί μου ανατρίχιαζαν πάνω σου.
XXIX
Να με αγαπάς. Αυτή τη στιγμή
Είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι
Άνθρωποι στον κόσμο.
XXXI
Κάποια ημέρα έξι ίντσες
Στάχτης θα έχουν μείνει
Όλα από το πάθος του μυαλού μας,
Από τον κόσμο όλο που δημιούργησε
Η αγάπη μας, η καταγωγή της
Και το τέλος της.
XXXII
Κρατώ το κεφάλι σου σφιχτά
Στους μηρούς μου και πιέζω πάνω
Στο στόμα σου και γλιστρώ μακριά
Για πάντα, σε μια Βάρκα από
Ορχιδέες στον Ποταμό του Ουρανού.
XXXIII
Δεν μπορώ να ξεχάσω
Το αρωματισμένο σούρουπο μέσα
Στην τέντα των μαύρων μου μαλλιών,
Καθώς ξυπνήσαμε να κάνουμε έρωτα
Μετά από ένα μακρύ βράδυ έρωτα.
XXXIV
Κάθε πρωί, εγώ
Ξυπνώ μόνη και ονειρεύομαι ότι
Το χέρι μου είναι το γλυκό σου κορμί
Που πιέζει τα χείλη μου.
XXXVIII
Περίμενα όλο το βράδυ.
Τα μεσάνυχτα είχα πάρει φωτιά.
Την αυγή, ελπίζοντας
Να βρω ένα όνειρο δικό σου,
Άφησα το κουρασμένο μου χέρι
Στα διπλωμένα μπράτσα μου,
Αλλά τα τραγούδια των πουλιών
Που ξυπνούσαν με βασάνιζαν.
XLIV
Η ακαταστασία των μαλλιών μου
Οφείλεται στο μοναχικό άυπνο μαξιλάρι μου.
Τα κούφια μάτια μου και ισχνά μάγουλα
Είναι δικό σου λάθος.
XLV
Στο θέατρο Νο
Είδαμε τη Λαίδη Σιζούκα
Παγιδευμένη στο χιόνι,
Μου άρεσε η τραγωδία,
Γιατί σκέφτηκα,
Τίποτε όπως αυτό
Δεν θα συμβεί ποτέ σε εμένα.
LV
Η νύχτα παρατεταμένη για τους άυπνους.
Ο δρόμος μακρύς για τους κουρασμένους.
Η ζωή κρατά πάρα πολύ για μια γυναίκα
Που έγινε ανόητη από το πάθος.
Γιατί συνάντησα έναν διεστραμμένο οδηγό
Στα στριφτά μονοπάτια της αγάπης;