Α, Κλείαρχε, τι Κεϊζέιζης! Και τι Κιαχαγιάς!
Και τι ανισότητες!..... Κλέαρχε, ήμουν χθες –

η συνεδρία το ᾽φερε – απέναντι απ᾽ του Μικέλη την καρέκλα.

[...]

Α, μη χαμογελάς· ογδόντα οκτώ χρονάκια, σκέψου –
χειμώνα, καλοκαίρι, νύχτα, μέρα, ογδόντα οκτώ
χρονάκια επάνω στα βιβλία ζει και δημιουργεί.

Πριν γεννηθούμ᾽ εμείς –εγώ είμαι εβδομήντα δυο ετών,
εσύ θαρρώ είσαι συνομήλικὀς μου–

πριν γεννηθούμ᾽ εμείς, φαντάσου το,
εκάθισεν ο Μιχαήλ σ᾽ ένα θρανίο
κι έκτοτε μένει αυτού, στη Γνώση εμπρός.

Δεν θέλω απόψι ούτε δόξα ούτε μπουνιές. –

Πλην τούτο, Κλείαρχε, κάλλιο να το πεις
που, ό,τι κι αν λεν οι συνδικαλιστές,
εγώ τα δέχομαι τ ᾽ αρχαία και τα μεσαιωνικά
απ᾽ του δημοτικού την πρώτη, διδαγμένα αρμονικά,
κι ας παν ες κόρακας και τα αγγλικά.